Met deze woorden nam de zoon van de dame die wij vandaag met iets heel belangrijks mochten helpen afscheid van mij en mijn collega. Vandaag mochten wij met ons tweeën iets doen wat wij niet tot de categorie wensen rekenen maar wat wel heel belangrijk is en wat koste wat kost door moet gaan en zal moeten lukken.
Onze patiente die wij vandaag mochten begeleiden was een goede week geleden met spoed in het ziekenhuis opgenomen omdat ze getroffen was door een ziekte die bij haar van het ene moment op het andere acuut op kwam zetten, het gevolg hiervan was dat ze in 12 uur tijd compleet verlamd was van haar hoofd tot aan haar tenen en dus niets maar dan ook niets meer kon.  Verder had deze dame het qua geluk de laatste jaren niet bepaald getroffen en was ze al de nodige tegenslagen op haar pad tegen gekomen.
Nu ze zelf aan bed gekluisterd was en 100 % afhankelijk was van anderen ging dat maar door want haar bejaarde vader bleek op anderhalf uur rijden met de laatste dagen van zijn leven bezig en dan wil je eigenlijk maar 1 ding en dat is bij hem en je moeder zijn, iets voor ze kunnen doen en afscheid nemen. Als dat dan niet lijkt te kunnen is dat een ongelooflijk wrang gevoel. Ook al weet je dat hetgeen dat jou op dat moment overkomen is maar tijdelijk is en jelichaamsfuncties langzaam weer terug zullen keren, dan nog wil je er eigenlijk kunnen zijn voor je ouders.
Gelukkig wist de schoondochter van deze dame van het bestaan van onze stichting en woensdag deed ze op het einde van de ochtend een aanvraag, deze kwam binnen op kantoor maar deze keer was er voor een dag later geen team beschikbaar, in zon geval komt er een bericht binnen op de groepsapp en binnen een half uur na de aanvraag was er een team beschikbaar om de volgende dag om 8 uur in de ochtend vanuit Rotterdam te vertrekken richting deze dame, dit bleek een rit waar we door files bijna 3 uur over zouden doen.
Na een korte overdracht en kennismaking hebben wij onze patiente die zelf niets meer kon heel voorzichtig op de brancard geschoven en zo comfortabel als mogelijk neergelegd, de route navigatie vertelde ons dat we er zeker anderhalf uur over zouden doen en onderweg werd ons verteld dat het mischien niet mogelijk zou zijn om met de brancard de lift in te kunnen. “maakt niet uit als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan maar je komt boven ! “ was onze reactie.
Bij aankomst bleek de brancard niet eens mischien niet in die lift te passen maar dat ging zeker niet en hoe kom je dan op de eerste verdieping ? Na wat overleg waren we hier zo uit want in de hal stond voor dit soort situaties een rolstoel ook al was dit een oude en afstandse, we zouden het er mee gaan doen en het ging lukken !
Deze aardige dame bleek met de nodige hulp al eens op de rand van het bed te hebben gezeten en met een tillift in haar rolstoel te zijn geholpen, haar gewicht was niet zo heel veel dus besloot ik zelf mar voor tillift te spelen en samen met mijn collega de rest van het gezelschap instructie te geven wat wel en wat vooral niet te doen. Dit ging verbazingwekkend soepel en binnen no time waren we in de flat van haar ouders.
De emoties die je dan mee maakt van dichtbij, die komen wel even binnen, een intens verdrietige oudere moeder begon zich meteen te verontschuldigen dat ze er niet voor haar dochter had kunnen zijn nu te zo ver weg in het ziekenhuis lag en diezelfde dochter had er graag voor haar moeder willen zijn....
In de verte zag ik een ziekenhuis bed in de huiskamer staan met daarop haar vader en in 1 blik kon je zien dat daar een heel broos en kwetsbaar iemand lag, toen de rolstoel met zijn dochter eenmaal bij hem was hebben we hem verteld wie er was, het bedhek omlaag gedaan en haar zo dicht mogelijk bij haar vader gezet. Op zo’n moment wil je maar 1 ding en dat is knuffelen en zoenen met hem maar vader was te zwak om in beweging te komen en haarzelf lukte dat evenmin..
Vervolgens kwamen bij vader de emotie ook los en die leken even zo intens dat ik bang was dat we maar net op tijd waren gekomen. Wat is het toch ongelooflijk belangrijk wat wij met de stichting ook dit soort wensen kunnen vervullen schoot er door mij heen....
Vervolgens is er veel gezegd en veel besproken en sprak onze patiente haar beide ouders moed in. Ik vond het voor ons al heel genant om bij dit soort intieme momenten aanwezig te mogen zijn maar gezien de toestand konden wij onze onze patiente nu eenmaal niet alleen laten maar hetgeen dat er in de 2 uurtjes dat wij er waren gebeurd is blijft ook daar waar dit gebeurde en dat is in de huiskamer bij haar ouders.
Maar dan komt er dan onvermijdelijke moment dat we weer moeten vertrekken, onze patiente besloot dat het goed was zo en dat ze weer terug wilde gaan. Natuurlijk is het helemaal niet goed en wil je in zo’n situatie niet gaan maar er was erg genoeg geen andere keuze.
In de wetenschap dat dit voor zowel vader als dochter de allerlaatste keer was dat ze elkaar konden spreken en zien namen ze afscheid bij elkaar, hetgeen er dan door mensen heen gaat, ook voor ons als begeleiding is moeilijk te beschrijven en dat ga ik dan ook niet doen, zo ook niet wat er toen nog gebeurd en gezegd is want ik denk dat we dat allemaal wel kunnen raden.
Omdat dit geen wens is in de zin van een normale reguliere wens was deze dame al beloofd dat als ze binnenkort nog een keer een beroep op ons doet dat dit uiteraard gewoon gehonoreerd wordt allen rijden we haar dan niet naar het huis van haar ouders maar naar de uitvaart van haar vader....
 
ivm de intimiteit van deze wens hebben wij besloten om geen foto’s te maken deze keer ....

Jan van Geffen