Het is oktober 2010. Mijn moeder voelt zich al geruime tijd niet lekker, beter gezegd, ze vergaat al tijden van de pijn. Van de zorgeloze oude dag voor is al lang geen sprake meer, alle plannen die ze nog had zijn in duigen gevallen. Vast voedsel eten is niet meer mogelijke, ze leeft op flesjes proteïnedrank om in elk geval de noodzakelijke voedingsstoffen binnen te krijgen.
Talloze doktersbezoeken hebben geen uitsluitsel gegeven over wat haar mankeert, maar de situatie is voor haar (en voor mijn hoogbejaarde vader, die het machteloos moet aanzien) ondraaglijk. Op zekere dag gaat het met mijn moeder zo slecht dat ze naar het ziekenhuis wordt gebracht, waar extreme bloedarmoede wordt geconstateerd. Ze krijgt meteen een bloedtransfusie, en in de week na de opname wordt ze in het ziekenhuis volledig onderzocht.
04 november 2010. Dit is een datum die we niet licht zullen vergeten. Het is de datum waarop mijn moeder de fatale diagnose te horen krijgt: acute leukemie. Al haar organen zijn aangetast, met name de milt, en door de pijn is haar mobiliteit tot nul gedaald. Wat kleine pasjes op de gang, en voor wat verder in de rolstoel, daar houdt het mee op.
Het ziekenhuis kan niets meer voor haar doen, en thuis verzorgd worden is ook onmogelijk. Gelukkig is er plaats in het Hospice, dat is voor haar wel zo comfortabel, en trouwens voor mijn vader ook. Het ziekteproces gaat nu wel erg snel, en mijn vader heeft er grote moeite mee dat hij niet meer kan doen wat hij heeft beloofd: mijn moeder nog een laatste keer meenemen naar het strand van Egmond aan Zee. De staf in het Hospice vindt het onverantwoord om ze er met z’n tweeën op uit te sturen.
Maar iemand weet raad: er is een organisatie die met behulp van vrijwilligers en sponsors een aantal ambulances op de weg houdt waarmee voor terminaal zieken, die als gevolg van hun ziekte minder of helemaal niet mobiel zijn, een hartenwens vervuld kan worden.
En op 16 november zijn ze er, de vrijwilligers Hans, Roy en Cynthia van de Stichting Ambulancewens, om mijn vader en moeder in hun ambulance mee te nemen naar het strand van Egmond aan Zee. Het is een schitterende dag, windstil, fris maar zonnig, met alleen wat verspreide schapenwolkjes aan de hemel. Met brancard en al wordt mijn moeder het strand op gereden, naar de vloedlijn. De gehele naaste familie is erbij, kinderen, kleinkinderen en aanhang. Mijn moeder geniet er zichtbaar van.
Wat later zoeken we een terras op aan de boulevard, en achter het glas op het buitenterras drinken we met z’n allen koffie en eten appeltaart.
Als slagroom op de taart maken we met de ambulance nog een rondje door de buurt waar het ouderlijk huis van mijn moeder nog staat. En ook de hertenkamp in de Alkmaarder hout wordt niet overgeslagen. Herinneringen komen weer boven aan de vele wandelingen die gemaakt zijn met de (klein)kinderen naar de herten, de geiten in de kinderboerderij, en de exotische vogels in de uitgebreide volière. Wat een schitterende dag, en dat allemaal mogelijk gemaakt door vrijwillgers die bereid zijn om hieraan hun vakantie-uren te besteden. Geweldig gewoon!!
Doodmoe maar dolgelukkig met dit uitstapje leveren we aan het eind van de dag mijn moeder weer af bij het Hospice. Het was allemaal perfect gepland en uitgevoerd, en geen dag te vroeg. Later in die week slaat het weer om, en gaat het regenen en stormen. Voor mijn moeder blijkt het een prachtige afsluiting te zijn, voor haar is het mooi geweest. Op 21 november, vroeg in de ochtend, sterft ze, rustig in haar slaap. Bedankt, Stichting Ambulancewens, en bedankt, Hans de chauffeur, en Roy en Cynthia, verpleegkundigen en vrijwillgers op de ambulance, dat jullie dit hebben mogelijk gemaakt!!
Joost de Vries