Donderdag 21 januari is het dan zo ver. Sinds een week weten we dat Henk zijn laatste wens om Schiermonnikoog nog eens te bezoeken, mogelijk gemaakt wordt door Ambulancewens en Albi Popken die hem opgegeven had. Veel voorpret en slapeloze nachten is het ‘s morgens om 7.30 dan eindelijk zover. Fred en Hans zullen de komende twee dagen Henk begeleiden. De oudste kleinkinderen zijn er ook al om opa en oma uit te zwaaien. Helaas is het koud en mistig, maar wij laten hierdoor onze pret niet bederven. Om 9.00 komen we in Lauwersoog aan, nog een half uur voor de boot vertrekt. Als de boot eenmaal vaart wil Henk ondanks de kou toch wel graag een sigaretje roken. De mannen zoeken een beschut plekje aan dek en dik ingepakt wordt Henk hier naar toe gereden met de brancard.Zo dat smaakte. Eenmaal op Schier zo’n drie kwartier later gelijk doorgereden naar Hotel Graaf Bernstorff aan de Reeweg. Hier werden wij heel vriendelijk ontvangen door Brenda Box. Even een kopje koffie en toen wilde Henk wel heel graag even gaan slapen ( had hij in de ambu ook al gedaan, maar alle spanning en nieuwe indrukken hadden hem behoorlijk vermoeid)
Er was een prachtige kamer voor ons gereserveerd en hier hadden de personeelsleden een koeler met een fles champagne neergezet en een sjaal met de vlag van Schiermonnikoog, welke zij gezamenlijk hadden gekocht en een heel lief kaartje. Voor de lunch had Brenda gebeld met de Marlijn ( helaas nog gesloten) en met de Noordster, beide restaurants met uitzicht op zee. Het werd de laatste, we hebben lekker gegeten, zelfs Henk, die drie weken alleen maar wat vloeibaars had genuttigd nam wat erwtensoep. De zee was helaas niet te zien, laag water en erg mistig. ‘s Middags zijn we naar Hotel v/d Werf gegaan, nadat Henk na de lunch nog weer gerust had. Hoera, hier kon hij binnen in de serre een sigaretje roken. Hans en Fred hadden de brancard hier neergezet ( nog een hele toer) en een rolstoel meegenomen voor als we later in het restaurant zouden gaan eten. Omdat je dan buitenom moet, hebben ze in dit geval de tussendeur naar het restaurant geopend, welke vlak bij onze tafel zat. Heerlijk gedineerd en heel gezellig gebabbeld en de nodige rookpauzes ingelast. Later zat er in de serre een groep Duitsers die het erg gezellig hadden net als wij. Nog een afzakkertje voor het slapen gaan.
Vrijdag 22 januari om 8.30 ontbijt. Henk had goed geslapen, maar toch nog heel erg vermoeid. Dit past natuurlijk ook bij zijn ziekte en het vergevorderde stadium. Er stond ons een heerlijk ontbijtbuffet te wachten en mijn ogen rolden zowat uit hun kassen, toen Henk zich op een bolletje met ham stortte ( en grotendeels opat, zonder over te geven) met smaak een eitje verorberde en drie glazen verse jus d’órange soldaat maakte. Nou, nou, zeelucht doet echt goed. Na het ontbijt en een kleine rustpauze in de auto naar het strand. Via de bunkers en de Marlijn, reed Hans de ambulance het strand op, geweldig, maar helaas ook nu geen zee te zien door de mist.
Wij zijn in ons huwelijk ( bijna 36 jaar) al heel wat keren naar Schier geweest en hebben altijd intens genoten van het natuurschoon. In de winter hadden we het nog nooit gezien, maar ook dan is het erg mooi. Er lag nog aardig wat sneeuw zo links en rechts. Vanaf het strand op naar de Reddingsweg nr. 7, hier hebben we vroeger heel vaak op de katten van Joke Folmer gepast. Wat is het veranderd, het hertenpark verdwenen en allemaal nieuwe huizen op die plek. Joke’s huis is echter nog precies zoals het was, met achter het trapje het duin op en het hekje. Hier begonnen onze wandelingen altijd, die ( met een flinke omweg) vaak eindigden bij Hotel Duinzigt, waar wij later ook nog eens logeerden en Henk,net gearriveerd, zijn been brak in een konijnenhol. Toen hebben we heel uitgebreid kennis kunnen maken met de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de eilandbewoners. Na aangebeld te hebben en een rondje om Joke’s huis, komen we tot de ontdekking dat ze er niet is. Wat ontzettend jammer. De buurvrouw, die net aan komt fietsen ( en flink schrok, toch niets met Joke) vragen we onze groeten over te brengen. We zullen net instappen, als Joke aan komt fietsen. Ze is niets veranderd, deze goede vriendin van mijn ouders. Heel veel tijd heeft ze niet, want ze heeft nog een afspraak. Wij worden wel genodigd voor een kopje koffie, maar dit wordt te vermoeiend en na een kort, maar fijn gesprek, zwaait Joke ons uit en rijden wij nog even over het eiland, bekijken de supermoderne brandweerkazerne en ambulancepost en rijden het waterwingebied nog even in.
Alle plekjes van vroeger zijn met de auto niet te bereiken, die plekjes bezochten we altijd te voet.Na nogmaals lunchen bij v/d Werf, mocht Henk nog even rusten in een speciaal voor hem in gereedheid gebracht appartement. ( onze hotelkamer was weer verhuurd) Wat een sublieme service. Om half drie met de boot retour en op naar Meppel. Henk was total loss, maar heeft erg genoten. Fred en Hans heel erg bedankt voor al jullie hulp en plezierig gezelschap. De volgende dag om 17.00 uur kreeg Henk het fotoboek met de gemaakte foto’s prachtig ingeplakt al overhandigd. Dit is en blijft een heel bijzondere en kostbare herinnering.
Joke Massalt