Hallo lieve mensen van SAW,
Vandaag 25 januari 2010 was dé dag voor mijn vader Koos van der Holst. Al een hele tijd riep hij dat hij nog eens naar Amsterdam terug zou willen. Maar hoe krijg je dat gerealiseerd voor een man van bijna 95, die dan ook nog eens zijn been in het gips heeft. Maar als dochter doe je er alles aan om voor je vader toch die laatste wens in vervulling te laten uitkomen. En toen kwam ik deze FANTASTISCHE stichting tegen op google. Ik heb gebeld, en in no time wist ik dat deze wens van mijn vader uit zou komen. En nu was het dan zover. Als een prins lag hij onder zijn dekbed en overzag hij alles met “lichtjes” in zijn ogen en een brede grijns om zijn mond.Alleen van de reis vanuit Oldemarkt naar Amsterdam genoot hij al.
Toen we eenmaal in Amsterdam waren, werd hij eerst naar het huis waar zijn moeder woonde gebracht. En konden we voor de deur foto’s maken. Wat was dat fijn om terug te zien, na zoveel jaren. Toen naar de Jordaan, waar hij opgroeide. Via de grachten naar de Elandsgracht, om in een échte Amsterdamse kroeg een “broodje bal” te eten en natuurlijk een lekkere borrel te drinken. We werden daar op de echte, warme Jordanese manier verwelkomt. Het was er niet erg groot maar dat was geen probleem. Alles werd aan de kant geschoven en “Koossie” werd voor de bar geparkeerd met brancard en al. Wat een feest was het. Er werd gezellige muziek gedraaid, en natuurlijk werd er het één en ander lekker meegezongen. Zelfs de politie kwam langs, omdat ze dachten dat er wat aan de hand was. Er stond immers een ambulance voor de deur. Maar niets was minder waar, er werd alleen maar gelachen door de vermeende patiënt. Er werd zelfs voor gezorgd dat er een fotograaf van de Telegraaf kwam. Dus wordt onze “ouwe” zomaar ineens nieuws! Op 20-01 kunnen we het lezen, en misschien wel op de voorpagina. Nou als dat geen humor is op je oude dag.
En dat door een paar fantastische mensen in zomaar een kroeg in de Jordaan. Na een tijdje weer de ambulance in en via allerlei bekende plekjes richting huis. Daar als allerlaatste nog naar het graf van mijn moeder gegaan. Nou dat gaat je niet in je koude kleren zitten, kan ik je zeggen. Wat was dat mooi. Daar was hij al zolang niet meer geweest, en nu stonden we daar zomaar. Het was een fijn gevoel en een prachtig gezicht, mede omdat alles wit was van de sneeuw. Het was een goed afscheid van een mooie dag. Toen lekker naar huis en lekker naar bed. Maar moe dat was hij niet…………..nee, nee!
Kees en Erik en natuurlijk alle mensen van de stichting BEDANKT voor deze fijne dag. Wij hebben er van genoten, en hebben iets moois om op terug te kijken.
Hartelijke groeten, Koos van der Holst en Jacqueline Dassen- van der Holst, Oldemarkt