Aanwezig zijn bij de 94ste verjaardag van je moeder.
4 januari werd mijn moeder 94 jaar en niet beter wetende dat ik, Hans enige zoon, hierbij niet aanwezig kon zijn vanwege mijn handicap en ziekte.
Het afgelopen jaar zijn mijn zuster en broer geheel onverwacht overleden en ben ik als enig kind overgebleven. Ik vond het jammer dat ik dan ook niet aanwezig kon zijn op haar verjaardag.
Ik werd in oktober, voor de zoveelste keer opgenomen in het UMC te Utrecht waar ik binnen een week drie keer werd geopereerd. Deze keer werd het een langdurige opname en na mijn operaties acht tot 10 weken plat moest blijven liggen, de laatste weken mocht ik thuis liggen met volledige hulp van Reyer en de thuiszorg.
Uiteraard werd er meerdere malen gesproken over de verjaardag van mijn moeder en dat ik daarbij niet aanwezig kon zijn.
Mijn partner Reyer en Jolanda een goede huisvriendin, gingen zoeken naar een oplossing en verschillende instanties werden benaderd. Dit alles buiten mij om. Ook mijn moeder was hiervan niet van op de hoogte.
Via via kwamen zij bij Stichting Ambulance Wens terecht en na hun verhaal te hebben verteld werd alle medewerking toegezegd.
Zondag 4 januari kwamen onze vrienden Jolanda en Alfred s’ morgens vroeg bij ons koffie drinken.
Zij feliciteerden mij met de verjaardag van mijn moeder. Jolanda vroeg mij of ik niet graag bij de verjaardag aanwezig wilde zijn en haar een mooie bos rozen wilde geven.
Geheel verbouwereerd keek ik Jolanda en Reyer aan en het kwartje wilde nog niet vallen.
Zij vertelden mij wat er allemaal gedaan en geregeld moest zijn voor uw stichting het groene licht zou geven.
Om half twee kwam de ambulance voorrijden en werd de zorg overgedragen aan uw medewerkers, Giel en Floor die mij voortreffelijk verzorgden.
Ik werd in uw nieuwe ambulance vervoerd en kon heerlijk genieten van de rit Nijkerk naar Roden.
Lekker naar buiten kijken en genieten van de natuur.
Mijn moeder was s’morgens ingelicht dat er die middag een verrassing voor haar zou komen, dit om haar niet al te veel laten schrikken.
Toen ik die middag op de brancard naar binnen werd gebracht was zij ook zeer verrast
en emotioneel iets wat mijn moeder niet gauw is.
Wij hebben dan ook heerlijk bijgepraat en ook zij vind het geweldig wat voor mooi en
dankbaar werk uw stichting verricht.
Tegen een nichtje van ons vertelde zij”Ik wil nu wel 95 worden”
Tijdens het bezoek kwam Floor diverse keren naar mij toe om te vragen of alles nog naar
wens was.
Voor mij was het ook een heerlijke dag, even weg uit de sleur van alledag.
Om 5 uur zijn wij weer huiswaarts gegaan en heeft uw stichting, zowel voor mijn moeder als mij een fantastische middag bezorgd.
Hartelijk dank aan al deze lieve mensen die dit mogelijk hebben gemaakt.
Hans Doornbos
__________________________