Zondag 18 januari 2009 gingen de wensen van mijn moeder, een bezoekje aan de herinneringsboom, wanneer de narcissen bloeien en naar de zee kijken in vervulling.
Donderdagavond laat had ik via de site van de Stichting Ambulance Wens het intakeformulier voor een wens ingevuld. Tot mijn verbazing werd ik vrijdagmorgen al vroeg gebeld door Kees Veldboer, voorzitter en oprichter van de SAW. Toen ik mijn verbazing uitsprak over zijn snelle reactie vertelde hij, dat hij donderdagavond al had willen bellen, maar dat het toen al laat was.Verder sprak hij af zondag 18 januari 2009 om 11.00 uur naar het hospice Duin- en Bollenstreek, waar mijn moeder wordt verzorgd, te willen komen om haar wensen te vervullen.
Zo troffen wij die zondagochtend Kees en Mariska, die voor de eerste keer bij een wens-dag als vrijwilligster aanwezig was, gezellig samen met mijn moeder aan de grote tafel in het hospice met een kop koffie aan. Na het voorstellen schoven wij ook aan voor een kopje koffie. Helaas was er sprake van echt Hollands regenweer. Maar veel tijd om ons daar druk over te maken hadden wij niet, want Kees en Mariska kwamen gelijk met een voorstel. Zij stelden voor het programma te wijzigen eerst naar zee en daarna naar de herinneringsboom, zonodig met een paraplu.
Uitgezwaaid door de vrijwilligers en verpleging van het hospice vertrokken wij in de wens-ambulance naar Noordwijk om naar de zee te kijken. Kees nam de toeristische route en reed op zijn gemak heerlijk rustig door de bollenstreek naar zee. Dit gaf mijn moeder alle gelegenheid om van de omgeving te genieten. Mariska zat bij ons achter in de ambulance en voelde feilloos aan, waar mijn moeder behoefte aan had. Aangekomen in Noordwijk parkeerde Kees de ambulance bijna in zee. Dankzij de sjaal van Mariska, die zij als zeem gebruikte om de grote panorama-ramen van de ambulance schoon te vegen, hadden wij een goed zicht op het strand en de zee. Door het slechte weer en de harde wind spoelden grote wit schuimende golven onze richting op. Wij genoten, lekker warm in de ambulance en zo’n mooi uitzicht over het hele strand voor ons alleen.
Na enige tijd reden we weer over de boulevard. Mariska kwam met de vraag of mijn moeder geen trek had in iets lekkers. Na even nadenken had zij dat inderdaad. Ze vond een hazelnootgebakje wel lekker. Kees parkeerde de ambulance op de stoep voor een restaurant aan de boulevard. Het personeel van het restaurant kwam al verschrikt naar buiten lopen en vertelde, dat zij echt geen ambulance hadden besteld. Mariska legde het doel van de ambulance uit en voor we het wisten zaten we aan de koffie met een hazelnootgebakje. De rest van de familie werd ook nog even gebeld, zodat mijn moeder van dit moment samen met haar kinderen kon genieten.. Daarna volgde een ritje over een andere boulevard en vertrokken wij weer volgens de touristische route naar het Keukenhofbos in Lisse, naar de herinneringsboom.
Het regende niet meer en er verscheen zelfs nog een lekker zonnetje. Na een korte routeverkenning werd mijn moeder met de brancard naar de herinneringsboom in het bos gereden. Door wat hulp van ons stonden de narcissen inderdaad in bloei.
Mijn moeder was nog helemaal vol van het strand en de zee en vertelde aan haar kinderen dat ze zo genoten had. Kees en Mariska hoorden dit en besloten spontaan nog een keertje naar zee te rijden. De brancard werd in de ambulance geschoven en omdat we toch dicht in de omgeving waren waar mijn moeder haar jeugd had door gebacht, werd dit ook meegenomen op de route. Zo kon het gebeuren, dat zij nog een keertje langs haar ouderlijk huis werd gereden en de plaatsen, waar zij vroeger gespeeld had en naar school was geweest. Voor we er erg in hadden stonden we voor de tweede keer met de ambulance op het strand. Een wandelaar vroeg aan Kees of dit zijn vaste stekkie was, want in zijn beleving stond de wens-ambulance er bijna iedere week. Na een tijdje genieten werd het tijd om terug te gaan. Mijn moeder was erg onder de indruk van wat zij allemaal had gezien en vertelde net als wij intens genoten te hebben.
Terug in het hospice hebben we met elkaar erwtensoep gegeten en daarna afscheid genomen van Kees en Mariska. Moe en voldaan viel mijn moeder gelijk in slaap.
Kees en Mariska, hartelijk dank voor de schitterende dag, die wij samen met jullie hebben mogen beleven. Heel bijzonder. Volgens mijn moeder een dag met een goud randje. De cirkel is rond.
Het is hartverwarmend om te ervaren, dat onbekende mensen belangeloos in hun vrije tijd zo hun best doen om wensen te vervullen. Een dag je ziekte en pijn laten vergeten en je de mogelijkheid geven om nog intens te genieten.
Hartelijke groeten ook namens mijn moeder en familie.
Ton en Anja.
___________________________________