In mijn Moeders hart leefde al maanden een wens om haar verjaardag nog
eenmaal te vieren en wel haar 95 ste.
Ze gaf ook steeds aan wie we uit moesten nodigen en in grote lijnen de
dag in moesten vullen.
Door diverse opnames en een heupoperatie ging haar fysieke en lichamelijke
toestand behoorlijk achteruit.
Ze begon in de war te raken en vroeg telkens wanneer ben ik nou jarig.
Soms was ze bang dat we het zouden vergeten.
We konden er echt niet omheen het moest gevierd worden.
Maar hoe,in het verzorgingshuis was geen zaal beschikbaar.
We hebben besloten om het in de kerkzaal te houden, dicht in de buurt en daarna
pannenkoeken eten in de Pompidoe achter de kerk.
Maar er kwam een kink in de kabel, mama viel 5 oktober uit de stoel en bezeerde
haar been in het bijzonder.
In de ambulance naar het ziekenhuis, gelukkig geen gebroken been, maar behoorlijke kneuzingen.
Ze had veel pijn en was bijna niet meer aanspreekbaar.
Sliep veel en was erg warrig.
Wij zaten in een dilemma moeten we zo haar verjaardag houden?
Om nu alles af te zeggen was ook moeilijk.
Ze had er zo naar toe geleefd en wij met haar.
Tot iemand ons attendeerde op de Stichting Ambulance Wens.
We hebben vrijdag 12 oktober gebeld en twee uur later was alles geregeld.
Het was spannend maar we hadden ook alle vertrouwen er in.
Op 13 oktober s'ochtends was mama bijzonder helder ze was weer aan het praten
en vragen stellen.
Het was echt een wonder!
Tegen 3 uur kwam de ambulance met bezielende en professionele bemanning Danny en
Patricia.
Ze hielpen en vervoerden mama op zo'n rustige prettige manier dat het voor mama heel
vertrouwd was.
In de kerk werd ze persoonlijk door zo'n 90 familieleden begroet.
Ze was helder en herkende de meeste mensen.
We hebben haar lievelingsliederen gezongen.
Want mama heeft altijd liederen in haar hart.
Ze is behoorlijk doof maar zingen gaat prima.
Gert Timmerman jr.begeleide de samenzang en speelde een prachtige improvisatie op "De Heer
is mijn Herder" voor mama.
Daarna naar het pannenkoekenhuis, waar ze met smaak een lekker stuk pannenkoek opat.
Ze had in dagen niet gegeten en tegen zeven uur naar huis.
Ze heeft de dag van haar leven gehad.
Zo intens genoten en wij als familie niet minder.
Het is voor ons als familie zo'n kostbare herinnering.
We zijn dan Patricia en Danny en Stichting Ambulance Wens zo ontzettend dankbaar.
Ze zijn er de hele tijd erbij gebleven, waren attent verzetten de brancard om mama
optimaal te laten genieten.
We voelden samen met hen als een grote familie.
Ook Kees ... heel hartelijk bedankt dat je het allemaal zo snel en op korte termijn
hebt weten te regelen.
We hopen dat jullie op deze manier vele wensen zullen vervullen en zo tot zegen mogen
zijn .
Met vriendelijke groet en bedankt namens de hele familie,
Diny Hak-Middelwijk.
___________________
