BORGER – Wij zijn samen erg betrokken bij het doen en laten op onze haven, zoals hulp in de kantine, hulp bij de helling, enzovoort.
Mijn man rijdt tractor als het vaarseizoen is afgelopen en als het vaarseizoen weer gaat beginnen. Er is dan een ploeg van zo’n twintig mannen die samen de boten op de kant zetten. Mijn man rijdt dan op de tractor, met een maatje die met knopjes de aanhanger laat zakken als de tractor het water inrijdt, en weer omhooghaalt als er een boot op de aanhanger staat. Daarna rijdt mijn man de boot naar de plaats waar hij door de hellingploeg wordt neergezet op veilige steunen. De eigenaar van de boot kan dan de onderkant schoonmaken en zo nodig verven, enzovoort. In de maand april worden deze boten weer netjes te water gelaten voor een nieuw vaarseizoen. Het in- en uit het water rijden van de boten is elke keer weer een hele happening.
Toen mijn man op 22 mei het ziekenhuis in ging en daar ongeveer een maand lag, zei hij tegen de coördinator van de helling: “Zit maar niet in de war, ik ben echt wel aanwezig in oktober.”
Maar het liep helaas anders… Zelfs in september zei hij nog aanwezig te willen zijn bij de helling, maar ook dat zag ernaar uit dat hij voorlopig nog in het ziekenhuis moest blijven.
Toen op dinsdag 14 oktober de arts niet tevreden was en zei dat hij zo echt nog niet naar huis mocht, raakte hij echt in een dip.
Nadat ik de arts vroeg of het verantwoord zou zijn als ik Ambulance Wens zou bellen, vond zij dat zeker een goed idee. Dus Stichting Ambulance Wens opgebeld en het uitgelegd. Ze waren direct enthousiast, en het werd geregeld dat we op 18 oktober met hem toch naar de haven konden gaan (rond lunchtijd) om gezellig met zijn hellingmaatjes bij de lunchpauze aanwezig te zijn.
Zaterdag 18 oktober kwamen vrijwilligers Peter en Simone zijn kamer binnenlopen en begroetten hem. Mijn man wist van niets en was zeer verbaasd en verrast dat we een dag uit mochten met Ambulance Wens.
Onderweg naar de auto zei ik dat hij drie wensen mocht doen, en dat we er misschien wel één zouden waarmaken.
De eerste wens was: “echt waar, naar de haven.”
De tweede wens: “Ja… tja, ik zou wel naar de haven willen.”
De derde wens: “Ja… naar de haven. Ach, ik laat me wel verrassen.”
Onderweg richting de haven lag hij uit het raam te kijken welke kant we opgingen, totdat we bijna bij de haven waren. “Zie je wel, we gaan naar de haven! Leuk!” Halverwege de Vlietweg stond al de eerste verrassing. (Ik had natuurlijk de nodige mensen van de haven ingelicht dat we dit als verrassing voor Gerard hadden bedacht.) Een van zijn maatjes, een brandweerman, stond ons op te wachten met een brandweerwagen en reed met de sirene aan voor ons uit naar de haven. Geweldig vond hij dat!
In de haven aangekomen werden we door heel veel mensen toegejuicht en kregen we applaus toen Peter en Simone Gerard uit de ambulance haalden.
Wat heb je dan toch veel vrienden… geweldig, wat een enthousiasme! De hele haven was versierd, ook de tractor. Het was zo’n warm onthaal, geweldig!
Met een rolstoel is hij door Peter en Simone over het terrein richting kantine gereden. Ook de kantine was versierd en de lunchtafel stond klaar, zodat hij met zijn maatjes gezellig kon lunchen.
O, o, o, o, wat heeft hij hiervan genoten!
Helaas komt aan alles een einde, dus werd het weer tijd om terug te gaan. Maar Peter had hem beloofd toch nog even langs onze boot te rijden met de rolstoel, over een smalle steiger, wat ik zelf zeker niet had aangedurfd. Maar Peter was van tevoren gaan kijken en durfde dat wel aan. Ooo, wat was het een geweldige dag voor hem (en ons) om nooit, nee, nooit meer te vergeten.
Hij had daar zo’n goede opkikker van gekregen dat hij, precies vijf maanden later, op woensdag 22 oktober, eindelijk het ziekenhuis uit mocht en naar huis kon. GEWELDIG… FIJN!
Nu zijn we thuis en hebben we Mario in het zicht gezet, want dit was zeker de omslag om naar huis te kunnen.
Hopelijk blijft het nu goed gaan.
Dank jullie wel, Ambulance Wens, en zeker Peter en Simone!
