ZOUTELANDE – Mijn vriendin verblijft in het hospice, en het zag er niet naar uit dat er nog veel tijd voor haar zal zijn. Haar hart trekt naar de zee, Zoutelande.
Zes jaar eerder is ze vanuit Tiel in Middelburg komen wonen om dicht bij de zee te zijn. Goede herinneringen daaraan van vakanties vroeger met het gezin! Ze heeft tot het allerlaatst élke dag genoten van de zee. Ze ging in haar rolstoel op en neer. Daar kon ze veel van haar gevoel kwijt, van de pijn, van de moeilijke herinneringen.
En nu? Nog één keer naar de zee? De verpleegkundigen zeiden: dan moet het snel. Zondag rond de middag belde ik met Stichting Ambulance Wens. Een aantal vragen, niet zo’n lang gesprek,
en ja, het kón, morgen al! Niet te geloven, op zo’n korte termijn. Wat was ze blij!
Maandagochtend vroeg dacht ik: dit gaat straks niet meer lukken. Maar zodra ze wat meer wakker was, kwam haar vechtlust en wilskracht weer naar boven: naar Zoutelande gaan… die kans laat je niet lopen!
Rond 11.00 uur was daar de ambulance, met chauffeur Dennis en verpleegkundige Inge. Corry werd lekker “genesteld” op de brancard, en daar gingen we. Het is niet ver vanuit het hospice.
Lange tijd heeft ze daar gestaan op de plek waar ze zo graag kwam. Met elkaar stonden we daar, soms even “alleen”. Er hingen donkere luchten achter ons, maar voor ons kwam op een gegeven moment heel even de zon… midden op haar gezicht… zo mooi!
“Wil je nog ergens naartoe, Corry?”
“Maar we zijn toch geweest hier?”
“Ja, maar als je wil, mag er nog meer. Wij hebben een begintijd, maar nooit een eindtijd,” zeiden Dennis en Inge.
“Nou… dan nog naar de dijk bij Westkapelle, bij de vuurtoren?”
“Zeker! Dat gaan we doen.”
Bij het langzaam wegrijden vanaf “haar” plekje in Zoutelande, zwaait ze en horen we zacht:
“Dank je wel voor alles.”
Na korte tijd stond ze opnieuw op een plek waar ze vaak kwam. Wel een stuk kouder daar, maar nog dichter bij de zee! Wat genoot ze ervan! Kijken… kijken… ogen dicht… genieten… Op een gegeven moment zei ze: “Zo is het goed.”
In de ambulance vroeg Inge: “Wil je misschien nog langs je huisje, Corry?” Je hoorde haar denken… “Dat is goed, maar ik hoef niet meer naar binnen. Maar dan wil ik nog graag Angela zien.” (Angela, ook in een rolstoel, met wie ze de laatste jaren zo goed bevriend was geraakt.) Angela werd gebeld, en ja, die zou er staan! Wat een ongelooflijk mooie, ontroerende ontmoeting hebben zij samen nog beleefd. Daarna terug naar het hospice. Wat was dit goed!
Wat een ongekend mooie dag heeft Corry nog gehad en dat alles dankzij Stichting Ambulance Wens! Prachtig dat zoiets allemaal nog mogelijk gemaakt kan worden, dankzij mensen die daarvoor hun vrije dagen “opofferen”. De volgende dag had ze niet veel energie meer. ’s Middags zakte ze steeds verder weg, en in de late avond is ze heel rustig overleden.
Lieve Dennis en Inge, heel veel dank dat jullie dit nog mogelijk hebben gemaakt voor deze lieve vrouw.
