ROTTERDAM – BREDA
Tot twee weken terug kon ik Ineke, mijn vrouw, nog vervoeren in onze eigen auto.
Door uitgezaaide niercelkanker kan ze helaas niet meer lopen. Praten gaat ook niet meer. Kleine
stapjes, met ondersteuning, naar de traplift, rolstoel of auto ging nog.
Ze is uitbehandeld, zit in de laatste levensfase en gaat steeds meer achteruit.
Op 20 juni ging onze dochter Sanne trouwen met David.
Daarvoor zat ik wel in een dilemma, gaat het nog lukken om haar zelf naar het stadhuis,
restaurant, e.d. te rijden, kan ze de hele dag nog zitten in de rolstoel, moet ik hulp inschakelen of
blijven we thuis.
De huisarts, die wekelijks langskomt, vroeg aan mij waarom ik geen contact op neem met de
Stichting Ambulance Wens, daar hadden we het eerder al eens over gehad.
Ik twijfelde want twee weken geleden lukte het ons ook nog maar ik zag ook dat het voor Ineke
steeds moeilijke werd.
Ik heb toen toch maar, 4 dagen voor het huwelijk, naar de Stichting Ambulance Wens gebeld en
de situatie uitgelegd.
De medewerker die ik aan de telefoon kreeg was zo begripvol en legde zo goed uit wat de
Stichting Ambulance Wens kan betekenen voor de patiënt en de familie dat ik toch besloot om
een wens aan te vragen en hun hulp in te roepen.
Dit was uiteindelijk de beste beslissing die ik voor Ineke kon doen.
Op 20 juni kwam de Ambulance Wens voorrijden in Rotterdam met de vrijwilligers Frans en
Corine.
Ineke werd op de brancard gelegd en in de ambulance geschoven. In de ambulance waren twee
passagier plekken wij, zoon Luuk en ik Paul, ook mee konden rijden naar Breda waar de
huwelijksvoltrekking plaatsvond.
We gingen eerst naar het huis van onze dochter en toekomstige schoonzoon daarna naar het
stadhuis van Breda, toen weer naar het huis om te vieren dat ze nu getrouwd zijn, met gebak en
drank.
Na anderhalf uur vertrokken we naar het restaurant in “het Ginneken” van Breda.
Al die tijd kon je merken dat Ineke genoot om nog bij het huwelijk van haar dochter te zijn, samen
met familie en vrienden.
Frans en Corine, wat een toppers zijn dit, ze hebben ons echt ontzorgd. Zijn de hele dag, als
familie, bij ons geweest, zonder hun steun kon Ineke er niet bij zijn.
Voor het eten vroeg ik aan Ineke of ze in de rolstoel, aan tafel wilde zitten maar ze lag zo
comfortabel op de brancard dat ze daarop wilde blijven liggen. Dus zo geschiede.
Iedereen was zo blij dat Ineke dit nog heeft kunnen meemaken, voor Sanne en de rest was het zo
fijn dat haar moeder toch nog bij haar huwelijk kon zijn.
Wij zijn de Stichting Ambulance Wens en alle vrijwilligers erg dankbaar dat zij het mogelijk
hebben gemaakt dat iedereen een mooie herinnering hieraan heeft overgehouden.
Dank jullie wel.
Met vriendelijke groet
Paul, Ineke, Luuk, Sanne en David
