DEN HAAG – Zaterdag 15 november was mijn wensdag via Stichting Ambulance Wens. De impact van deze dag dendert nog altijd door in mijn gedachten. Ik heb bewust even de tijd en ruimte genomen om de juiste woorden te vinden om iedereen die hieraan heeft meegewerkt te bedanken. Vermoeidheid speelde de dagen erna zeker een rol, maar inmiddels heeft die plaatsgemaakt voor één groot gevoel van dankbaarheid.
Ik heb inmiddels begrepen dat het vervullen van mijn wens behoorlijk wat tijd, inspanning en organisatie heeft gevraagd van de wensplanner van jullie stichting. Zelfs de Engelse taallessen en de wekker, vanwege het tijdsverschil tussen Canada en Nederland, zijn flink op de proef gesteld (haha). Zó ver zijn jullie gegaan om dit mogelijk te maken, en dat alleen al is bijzonder.
Wat een onvergetelijke dag en avond was het voor mij, mijn gezin en mijn vrienden. Geloof me, na zeven weken tegen plafondplaten aankijken, omdat ik merendeels bedlegerig en rolstoelafhankelijk ben in het revalidatiecentrum, was alleen al de frisse buitenlucht, de geluiden, de geuren en de dagelijkse hectiek van mensen en verkeer een hele belevenis op zich.
Bij aankomst in Den Haag, bij Cirque du Soleil, werden we via de artiesteningang ontvangen door meerdere medewerkers. Hoe bijzonder is het om een kijkje te mogen nemen in een magische wereld die normaal gesproken niet toegankelijk is voor publiek. Hoe het er precies uitziet hou ik lekker voor mezelf, maar geloof me: het zijn stuk voor stuk topartiesten.
In de arena aangekomen was er een plek gereserveerd voor de brancard, met perfect zicht op het podium. Mijn gezin en vrienden konden naast mij plaatsnemen. Ook daar werden we behandeld alsof we VIPS waren. De floormanager, de directeur, de artiesten… ik heb ze allemaal een hand mogen geven. We werden overladen met cadeaus, en mijn zoon kreeg zelfs de kans om even achter de coulissen te kijken. In dat moment zag ik mijn onbezorgde kind weer even terug: ogen die straalden van plezier en geluk. Onvergetelijk hoe zo’n wens niet alleen de hoofdpersoon raakt, maar een heel gezin.
Mijn man en ik waren onbezorgd, goed verzorgd en veilig op pad. Onze zoon kon voor even het gemis en verdriet rondom zijn moeder opzij zetten. Normaal gesproken zou Ãk degene zijn die zo’n wens voor een ander regelt, maar dit keer was ik de hoofdpersoon. En geloof me: nog steeds kijk ik met een grote glimlach en soms een kleine traan van geluk terug op deze dag. We hebben genoten van minuut tot minuut. Het was een ervaring die als een warme en liefdevolle herinnering in ons gezin zal blijven voortleven.
Ik zou nog zoveel meer willen schrijven, maar één ding rest mij: jullie bedanken. Drie korte woorden die misschien een klein gebaar lijken, maar voor ons van grote betekenis zijn. Want jullie stonden zomaar klaar! Jullie verdienen een groot compliment. Dit vergeten wij niet snel.
Dus nog eenmaal, luid en duidelijk:
DANK JULLIE WEL.
Warme groetjes vanuit het revalidatiecentrum, de Jans Kliniek Haarlem,
Yvonne Kreule
