DEN HAAG
Op 27 september waren we 60 jaar getrouwd. Ik lag voor een derde operatie in het ziekenhuis en mijn echtgenoot – die uitbehandeld was – moest daarom noodgedwongen eerst naar een ziekenhuis en daarna naar het Hospice, omdat ik als zijn mantelzorger niet meer voor hem kon zorgen.
Heel verdrietig omdat ik beloofd had, dat ik hem tot het einde toe thuis zou verzorgen. Wij waren heel verdrietig, omdat we daardoor van elkaar werden gescheiden. Mijn kinderen hebben enorme inspanning geleverd om de zorg voor mij en mijn echtgenoot op zich te nemen. Ik in het ziekenhuis en mijn echtgenoot in het Hospice. Het ziekenhuis heeft voor ons de ambulance van Ambulancewens geregeld en op onze trouwdag werd ik door twee hele lieve vrijwilligers van de Ambulancewens vanuit het ziekenhuis naar het Hospice gebracht. Daar stond mijn echtgenoot- gewassen en aangekleed – op me te wachten. Ging op zijn knieën; vertelde me dat hij gelukkig was en vroeg me weer ten huwelijk. Hij zei erbij, dat niemand had verwacht dat we deze mijlpaal zouden halen. Het moet een enorme inspanning voor hem zijn geweest. De twee vrijwilligers van de Ambulancewens hebben ons in staat gesteld even bij elkaar te zijn samen met onze kinderen. Enorme dank naar de Stichting Wensambulance en de vrijwilligers, die het voor ons heeft mogelijk gemaakt. Zeven dagen later overleed mijn echtgenoot.
