LEIDEN
Op woensdag, 5 november, kregen we aan het eind van de middag het slechte bericht dat onze moeder nog maar erg kort te leven heeft, mogelijk dagen.
Een paar maanden geleden had iemand verteld over de ambulance wens. Dus vroegen we de arts of het voor haar nog mogelijk zou zijn om dit te doen. Inmiddels was het gesprek verder gegaan, maar de gedachten van onze moeder waren verder gegaan bij dit onderwerp en opeens hoorden we haar “Soesterduinen” zeggen, de plek waar ze regelmatig met de hond had gewandeld wanneer ze bij haar dochter logeerde. Nadat de aanvraag ‘s avonds digitaal was verzonden werd er heel snel terug gebeld en werd alles voor de volgende dag geregeld. Die nacht sliep ze het klokje rond in het vertrouwen dat alles geregeld zou worden. Donderdag 6 november stonden Henk en Elise klaar om haar met haar twee dochters mee te nemen naar de Soesterduinen met de ambulance. Ook al had ze de laatste weken ook veel overdag geslapen, dat deed ze nu niet. Het was mooi herfstweer en vanuit de ambulance genoot ze van alle herfstkleuren. Opeens bedacht ze dat ze het ook nog leuk zou vinden om langs landgoed “Oud Zandbergen” te rijden, dat was prima te doen en vele herinneringen aan kamperen op het terrein kwamen boven. Alleen even rondrijden was genoeg voor haar, dus reden we verder naar de Soesterduinen. Daar stonden de rest van de familie en een paar vrienden te wachten met haar zeer geliefde hond Jobke. Vol verwachting zag iedereen haar op de brancard uit de ambulance komen. Ook de hond keek verwachtingsvol. Eerst begroetten een paar kleinkinderen hun oma, dat was fijn. De altijd onstuimige Jobke was al flink aan het rennen geweest in het zand en zag dat het vrouwtje daar lag, vol enthousiasme, maar wel heel voorzichtig kwam hij erbij. Met een beetje hulp kon hij zijn pootjes zo neerzetten dat hij haar geen pijn deed. Wat een mooi weerzien na een week geleden plotseling in het ziekenhuis terecht te zijn gekomen. Met de hele groep gingen we over het fietspad langs de duinen wandelen. De hond liep los en regelmatig liep er iemand bij de brancard om samen te genieten van de omgeving. Bij de ambulance ontstond er een moment dat iedereen om de beurt de ambulance in ging om zelf afscheid te nemen. Ook al was het confronterend om te zien hoe snel ze door de ziekte is afgetakeld, want ongeveer een half jaar geleden liep ze hier zelf nog rond. Na het afscheid wilde ze nog naar de begraafplaats in het dorp waar ze woont, want ze had gehoord dat daar nu ook een natuurbegraafplaats was gekomen. Het bloemenveld daar leek haar wel wat. Na deze stop wilde ze wel terug naar het ziekenhuis, waar ze nog genoot van wat huisgemaakte stoofperen. De hele dag is ze wakker en alert geweest en genoot ze met volle teugen van de frisse lucht, de herfstkleuren en het gezelschap. Toen haar werd gevraagd hoe ze het had gehad zei ze fantastisch en dat ze zo nog een keer wilde. Het is fijn dat deze wens zo snel gerealiseerd kon worden, want haar alertheid nam over de dagen een stuk af. Nu heeft ze nog even kunnen genieten en afscheid kunnen nemen. Vooral het zien dat haar hond het zo goed doet bij haar vrienden, die hem willen adopteren, maakte het makkelijker om los te laten.