AMSTELVEEN 

Red Hot Chilli Pipers…

We zouden eigenlijk naar Duitsland, naar Osnabrück.

De Red Hot Chilli Pipers, ja, pipers, niet peppers, met hun doedelzakken, gitaren en drums die klinken alsof Schotland en rockmuziek op één podium zijn geëxplodeerd.

Via Stichting Ambulance Wens had ik het geregeld: ze zouden Freerk komen halen, en samen zouden we gaan.

Maar de dagen ervoor werd Freerk stiller.

De reis was te zwaar. Zijn lijf wilde niet meer, hoe graag zijn hoofd ook wilde.

Toch kon ik het niet loslaten.

Kees, mijn zoon en ik gingen in de actiestand: bellen, mailen, duwen, glimlachen, smeken,

en ja hoor, het lukte.

Niet Osnabrück, maar Amstelveen, twee dagen eerder.

Zelfde band, zelfde herrie, maar dan rechtstreeks in onze woonkamer.

We hadden ons eigen concert.

Schotse vlaggetjes, Schotse hapjes en drankjes, het geluid op standje 70…

En toen begonnen ze.

De drums. Boem, boem, boem, tot in mijn ruggengraat.

De doedelzakken jankten alsof een stel geiten zich hadden aangesloten bij een rockband.

En toch… wat klonk het fantastisch.

Het huis trilde. De katten verdwenen onder de deken.

Freerk lag in bed, ogen halfdicht, mondhoeken omhoog.

En toen zag ik het, zijn voet, zachtjes heen en weer tegen het schopbord van het bed.

Op het ritme.

Alsof hij danste.

Alsof hij, even, weer midden in het leven stond.

Ik lachte hardop, en hij keek op, grijnzend.

“Wat een lawaai hè?” zei hij.

“Ja,” zei ik. “Maar wel leuk lawaai.”

Voor even was er geen ziekte, geen zorgen, geen plannen.

Alleen wij, doedelzakken, en een huis vol leven.

Misschien halen we dan Osnabrück niet meer.

Maar deze avond?

Die had precies de juiste toon.

Luid, gek, liefdevol… helemaal wij.

We willen jullie nog heel erg bedanken voor dit grote kado!!

Dikke knuffel van ons…

Maria en Freerk

Met dank aan Ambulancewens voor de livestream.