SINT- ANNALAND – SINT MAARTENSDIJK
Als we aan onze vader en opa denken, dan zien we een man die zijn hele leven graag in de Zeeuwse buitenlucht is geweest. Zijn eigen stukje land in de polder, op 10 minuten rijden van het woonhuis, was zijn lust en zijn leven. Er groeien en bloeien de mooiste bloemen en groenten en je loopt vanuit de tuin in 5 minuten naar de Oosterschelde. Samen met zijn vrouw (onze moeder/oma) waren ze hier vrijwel dagelijks te vinden. Tot een maand geleden, toen door zijn ziekte zelfstandig autorijden niet meer ging. In de weken die volgden probeerden we hem als familie nog zo vaak als kon zelf naar de tuin te rijden. Maar de laatste dagen was hij helaas steeds meer aan bed gekluisterd en verloor hij veel kracht. Ondanks zijn fysieke achteruitgang, bleef zijn sterke wil overeind. Binnen zijn en op bed liggen vond hij verschrikkelijk: hij wilde naar buiten. Op zondagochtend 3 augustus, toen we zelf al vreesden voor het ergste, sprak hij uit dat hij toch echt nog wilde zien hoe zijn tuin erbij lag.
Om 11.30 belden we Stichting Ambulance Wens en kregen we de behulpzame Caroline aan de lijn. Een gesprek van 47 seconden was genoeg. Ja, er kon een spoedwens geregeld worden. Vandaag nog! Het enige dat we hoefden te doen, was wat aanvullende informatie delen. Om 11.46 was het online wensformulier ingevuld, om 11.51 belde Caroline terug en om 11.57 zat de bevestiging van onze wens in de mailbox. Twee lieve vrijwilligers waren onderweg naar Stichting Ambulance Wens en zouden zo snel mogelijk onze kant opkomen.
En zo arriveerde onze vader en opa aan het begin van de middag bij zijn geliefde tuin waar zijn dierbaren zich hadden verzameld. Dankzij Stichting Ambulance Wens kon hij nog één keer genieten van de buitenlucht. Kon hij zien hoe zijn tuin erbij lag en nog één keer uitkijken over de Zeeuwse slikken en schorren. Wat ooit een grote vanzelfsprekendheid was, ‘even naar de tuin’, was op deze dag enorm bijzonder. Wij zullen deze herinnering allemaal koesteren. De vrijwilligers benoemden dat het een ‘klein gebaar’ was, maar voor ons was het van onschatbare waarde dat dit mogelijk was.
