LEIDEN – KATWIJK
Goedemorgen helden van de Stichting Ambulance Wens,
Vorige week woensdag hebben wij mogen ontdekken wat een fantastisch werk jullie doen.
Helaas heeft mijn schoonvader, Wim van Leeuwen, te horen gekregen dat hij niet lang meer heeft en dus hebben jullie voor hem nog een heerlijke dag verzorgd, lekker even naar het strand, langs zijn bedrijf en onverwachts nog even een saté menuutje eten bij zijn vaste snackbar in Katwijk.
Hij heeft al de hele week een grote glimlach op z’n gezicht als we het erover hebben en we zijn jullie, en vooral de ambulance broeders Rinie en Ed, ontzettend dankbaar.
Ik stuur jullie hierbij graag een selectie foto’s door van onze speciale dag. Er is toestemming van de hele familie dat jullie de foto’s mogen gebruiken voor bijvoorbeeld jullie website en we hopen dat jullie op die manier nog veel meer mensen blij kunnen maken, want zoals Wim het zelf zegt: “Lachen is het belangrijkste in het leven!”
Omdat Wim behoorlijk wat vrienden en kennissen heeft houden we voor hem een blog bij om iedereen op de hoogte te houden, daar kon de dag met Stichting Ambulance wens natuurlijk niet bij ontbreken, deze post is inmiddels al 1750 keer bekeken en we hopen op deze manier een klein steentje bij te dragen aan jullie mooie missie!
Nogmaals bedankt aan onze helden Rinie en Ed en aan de hele Stichting Ambulance Wens voor een dag die ze ons niet meer afpakken en die we nooit meer zullen vergeten!
Met vriendelijke groet namens de hele familie van Leeuwen,
Renske Versteegen
Mee met de Stichting Ambulance Wens
Foto van schrijver: Renske Versteegen
Renske Versteegen
Hoi lieve allemaal,
En dan willen jullie vast graag weten hoe het gisteren was?
Nou, dat zal ik je vertellen: In één woord geweldig!
Kom, ik neem jullie mee in de ambulance…
Omdat het een drukke dag zou worden, begonnen we in het ziekenhuis lekker rustig aan. Niet uitgebreid wassen of dat soort dingen, dat kost namelijk veel te veel energie. En die energie zou ik deze dag hard nodig hebben. Ik had er wel heel veel zin in en de ochtend kon me niet snel genoeg gaan.
Om 11 uur waren de mannen van de Ambulance Wens, Rinie en Ed, in het ziekenhuis. Allereerst gaven ze me een leuk knuffelbeertje, vernoemd naar de eerste persoon die ooit met de stichting mee is gegaan, Mario. Sam houdt ook zo van beren, dus dat was een leuk cadeautje! Ze hielpen me, samen met de verpleegsters van het LUMC op een brancard. Omdat ik niet meer terug zou komen (hierover later meer), heb ik de verpleegsters bedankt voor alles en heb ze gedag gezegd. Ze hebben me al die tijd zo goed en fijn verzorgd, daar ben ik ze heel dankbaar voor.
En toen ik goed vast lag op de brancard konden we gaan. Met de lift van 11 hoog naar beneden en zo de ambulance in.
De eerste stop was bij DW Kozijnen. Het bedrijf dat ik al bijna 25 jaar samen met Don heb. Alle collega’s waren vrij gepland, zodat we met z’n allen nog een mooi momentje konden hebben. Vlak voordat we aankwamen hebben Rinie en Ed de sirenes en zwaailichten aangezet, even laten weten dat we eraan kwamen met alle toeters en bellen hahaha!
Daar stond iedereen al op me te wachten, wat fijn om iedereen weer even te zien, het lijkt al zo lang geleden. Nadat iedereen me begroet heeft zijn we een rondje door de loods gereden en heb ik aan de mannen van de Ambulance Wens verteld wat we hier allemaal maken. Na het rondje heb ik van iedereen afscheid genomen, dat was heel fijn, maar ook heel emotioneel.
Vlak voordat ik wegging vertelde Don me dat ze met z’n allen gingen lunchen en vroeg me of ik dan een sate menu zou lusten. Dat at ik vaak van de Chinese friettent om de hoek…
En toen ik weer in de ambulance lag dacht ik, eigenlijk zou ik best zo’n sate menuutje lusten. Dus in plaats van naar het strand, zijn we eerst even bij de snackbar gereden. Ik kom daar al jaren regelmatig, dus ik werd heel vriendelijk begroet door de mensen die er werken en ze hebben plaats gemaakt voor ons allemaal, en voor mij op m’n brancard.
Monique had een frikandel besteld en die kreeg ze toen ik nog aan t wachten was op mijn menu. Die zag er ook best lekker uit, dus de lieve schat heeft me ook nog wat stukjes van haar frikandel gegeven. Allemaal zo lekker!!
Daarna was het tijd om naar het strand te gaan. Als Katwijker vind ik dat toch wel het allermooiste en jullie kennen vast ook allemaal wel het liedje “Wear de meeuwe skreeuwe” van Jeroen van Katwijk (als je het kent dan zit ‘t nu in je hoofd, graag gedaan). Nou, dat hebben we ook even uit volle borst gezongen toen we daar stonden hahaha!
Je kunt je vast wel voorstellen dat we met de brancard niet zomaar het strand op konden, maar gelukkig was Rinie hier vaker geweest, en die wist dat ze bij de strandtent een speciale rolstoel hadden, eentje met hele dikke banden. Daar hebben ze me in getild en toen zijn we naar de zee gerold.
Wat was dat genieten zeg! De wind over m’n gezicht te voelen en te luisteren naar de zee en toch ook wel naar de meeuwen. En om nog “gewoon” even tijd door te brengen met mijn gezin. Ik hou toch zoveel van ze!
Als laatste tussenstop zijn we naar ons huis gereden in Oude Wetering. Daar zag ik al jullie lieve kaartjes hangen aan het raam. Wat veel zijn het er!
We hebben nog even lekker bij elkaar gezeten en gekletst. En een bakkie koffie gedronken, want koffie van thuis is toch het aller lekkerst.
Iedereen begon heel moe te worden, logisch na zo’n inspannende dag, en daarom zijn we naar onze laatste stop gegaan. Mijn laatste plekkie, het hospice.
Begrijp me niet verkeerd. In het ziekenhuis hebben ze me heel goed verzorgd en was iedereen heel aardig voor me. Maar wat is deze plek een verademing als je het vergelijkt met het ziekenhuis. De mensen die me verzorgen dragen gewoon hun eigen kleding in plaats van de witte jassen, ik hoor niet de hele tijd piepjes en ik kan lekker naar buiten kijken. Wat ook heel fijn is, is dat de gordijnen goed dicht kunnen, in het ziekenhuis hingen er lamellen, dan wordt het toch nooit helemaal donker.
De kamer waar ik in lig is gezellig en ik mag er echt mijn eigen plekje van maken. De jongens en Monique hebben daarom allemaal leuke foto’s opgehangen en ook mijn nieuwe Queen cape heeft een plekje gekregen. Ook heeft Melissa een gezellige cactus meegenomen, dat maakt het allemaal zo veel prettiger.
Zoals je kunt lezen hebben we een heleboel gedaan gisteren en ik was dan ook echt ontzettend moe na alle inspanningen. Maar ik had het allemaal voor geen goud willen missen en ik ben Rinie en Ed, de Stichting Ambulance Wens en iedereen die heeft geholpen om dit voor mij te regelen ontzettend dankbaar voor deze fantastische dag! Die pakken ze me niet meer af!
Lieve groetjes van Wim
Ook wij als familie hebben gisteren enorm genoten van Wim z’n speciale dag!
Het was heel dubbel om dit op deze manier mee te maken, maar wat ons bij gaat blijven is dat Wim zo blij was met alles wat we tijdens zijn wensdag gedaan hebben. We zijn dan ook heel dankbaar en hebben enorme waardering voor Rinie en Ed en iedereen die zich inzet voor de Stichting Ambulance Wens. Zij zijn ware helden en maken echt een verschil in het leven van mensen!