Aanbeveling/Ambassadeurs

Ockje Tellegen

Bij kwaliteit van leven, hoort ook kwaliteit van sterven. Het thema “goed sterven” heeft me altijd bezig gehouden. Wat is goed sterven? Wat betekent het voor een ieder? Hoe “doe” je dat? Als woordvoerder medische ethiek in de Tweede Kamer, heb ik 10 jaar lang waar ik kon invulling gegeven aan de kaders die de overheid kan scheppen om tegemoet te komen aan de wensen van mensen in hun laatste levensfase. Nu ik geen lid meer ben van de Kamer, wil ik graag op een andere manier blijven bijdragen aan dit belangrijke thema.

Het is dan ook een eer om ambassadeur te mogen zijn voor Stichting Ambulance Wens. Want wat is er nou meer voldoening gevend dan een laatste wens van iemand in vervulling te laten gaan die weet dat het einde nabij is? 

Adriaan van Verseveld

Mijn naam is Adriaan van Verseveld en in het dagelijks leven ben ik Compliance Consultant. De Stichting Ambulance Wens ken ik van een aantal vervulde wensen voor mensen die van iets verder weg kende. Als ik zie wat die ene wens nog voor de persoon betekende maar misschien nog wel meer voor de nabestaanden, dan is voor mij direct de waarde van de stichting helder. Ik ben geraakt door het belangrijke werk dat de stichting verricht en voel een sterke verbinding met de doelstellingen en waarden die de stichting nastreeft. Ik ben heel trots om als ambassadeur va deze stichting actief betrokken te raken bij het waardevolle werk en hieraan zelfs een waardevolle bijdrage te mogen leveren.

Harald M. Bergmann

Het is een eer om mijn naam als ambassadeur aan Stichting Ambulance Wens te mogen verbinden.

Toen ik nog burgemeester van Albrandswaard was, heb ik met Kees Veldboer meegedacht over een geschikte locatie voor de stichting. Want vanuit de keuken van Kees en Ineke ging het echt niet meer!

Met bewondering heb ik de stichting zien uitgroeien tot wat het nu is: van één ambulance toen tot 270 vrijwilligers nu – petje af voor iedereen die zich inzet voor al onze medelanders met een laatste wens.

Harald M. Bergmann

Burgemeester Middelburg

C.C. (Cathy) van Beek

"Je staat er niet bij stil wat het betekent als je voor je mobiliteit niet anders meer kunt verplaatsen dan (half) liggend of teveel apparatuur om je heen nodig hebt om ergens heen te kunnen gaan...de cirkel om je heen wordt dan wel heel erg klein.

Veel mensen maken dat vooral op het einde van hun leven mee. Dit terwijl ze zeker op speciale momenten wel in die wijdere cirkel zouden willen zijn om een familiefeest mee te maken ofwel een pasgeboren kleinkind zouden willen zien. Naar een concert zouden willen of een laatste keer de geur van het avondbos opsnuiven. Dit lijkt gewoon onmogelijk; maar niets is onmogelijk heeft de oprichter van Ambulance en Wens gedacht...ik ga dat organiseren. Geweldig. Toen ik ervan hoorde en op de website de verhalen las vond ik het hartverwarmend hoeveel geluk hij daarmee veel mensen schenkt! Ik beveel deze Stichting dan ook iedereen van harte aan om hoe dan ook te steunen in dit goede werk!

C.C. (Cathy) van Beek, drs.

Quartermaster Sustainable Health Care bij Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport

Yvonne G. van Ingen

Als specialist ouderengeneeskunde en consulent palliatieve zorg IKNL, weet ik hoe belangrijk kwaliteit van leven in de laatste levensfase is. Diverse patiënten van mij hebben een beroep mogen doen op de vrijwilligers van Stichting Ambulance Wens. Een vader die vanuit het hospice de bruiloft van zijn enige zoon heeft kunnen meemaken. Een andere patiënt was zonder de stichting niet in staat geweest de begrafenis van zijn eigen vrouw bij te wonen. Vaak denken mensen dat als er geen genezing meer mogelijk is, alles letterlijk hope-loos en zonder zin wordt. Stervensbegeleiding bestaat er voor mij uit, dat je als arts mensen zo goed mogelijk klachtenvrij probeert te krijgen. Hen uitnodigt en ondersteunt de regie over hun leven te houden tot het einde om zo tot een goede afronding te komen. Mijn ervaring is dat soms in de hectiek van een snelle achteruitgang, deze afronding erbij in dreigt te schieten. Stichting Ambulance Wens, stelt mensen dan toch nog in staat die laatste wensen te vervullen.

Toen Kees Veldboer me vroeg voor het comité van aanbeveling was ik vereerd. Ik ga er mijn uiterste best voor doen Stichting Ambulance Wens bij mensen werkzaam in de gezondheidszorg nog meer bekendheid te geven!

Site: www.yvonnegvaningen.nl

Sander de Hosson

"Kan ik nog even naar het bos," had hij gevraagd. Ik had direct beren op de weg gezien, want de man had beslist verpleegkundige ondersteuning en ambulancevervoer nodig. Dat is nogal onbetaalbaar en valt niet onder verzekerde zorg. De palliatief verpleegkundige had mijn zorg weggewuifd: "Ik weet nog wel wat."

De man lijdt aan longkanker en heeft uitzaaiingen in verschillende organen. Na de recente behandeling met immunotherapie blijkt de kanker toch weer te groeien. In goed overleg is besloten de behandelingen te staken. In verband met benauwdheid is hij nu opgenomen en heeft morfine in een pompje, zuurstof en dexamethason gekregen. Het zijn beslist zijn laatste weken en hij heeft er vrede mee. Deze week gaat hij naar een nabijgelegen hospice. Het palliatief team is in consult gevraagd om dat alles goed te regelen. Een van de belangrijkste vragen die daar gesteld wordt, is of patiënt of zijn partner nog behoeften of wensen heeft in de tijd die hen nog samen rest.

"Kan ik nog even naar het bos?" Wat is dat eigenlijk een prachtige vraag. Ik moest denken aan wat een patiënte met een ongeneeslijke ziekte mij vertelde toen ik nog maar kort longarts was. Omdat zij nog in redelijke goede doen was, had ik haar geadviseerd een mooie reis te maken. Het was van mijn kant goed bedoeld, maar zij reageerde geprikkeld: "ik heb daar helemaal geen zin in. Ik wil thuis zijn en de gewone dingen doen die ik altijd deed."

Dat was een les, want het staat zo haaks op vaak gedeelde ideeën over wat in een soort bucketlist hoort als je hoort nog kort te leven te hebben. Mensen die dood gaan, willen vaak genieten van de dingen die ze normaal ook deden. Geen parachutespringen, geen reizen, maar terug naar waar het echt fijn was: de zee, het strand of de achtertuin. Het valt me vaak op dat het plaatsen zijn waar de liefde met de partner of kinderen gevierd werd.

De verpleegkundige heeft niets te veel gezegd. Binnen een dag is er een ambulance wens geregeld en wat een indrukwekkende verademing is dat: twee kranige vrijwilligers (een blijkt in het dagelijks leven zelf ambulanceverpleegkundige) tillen de man op een brandcard. Met een soepele beweging wordt het zuurstof overgezet op een tankje en wordt patiënt met morfinepomp en al overgetild op de brancard. Dan groeten ze ons glimlachend: "We gaan naar het bos en brengen hem aan het einde van de middag terug".

Voor mij is de ambulance wens een relatief nieuw begrip, toch wordt deze beweging steeds groter: Zo bestaat de Stichting Ambulance Wens al meer dan tien jaar en heeft in die tijd meer dan 10.000 wensen vervuld. Zij vervullen prachtig werk: vele geschoolde vrijwilligers zetten zich in om een laatste wens van terminale patiënten gratis te vervullen en op die manier kunnen ook patiënten die niet meer mobiel zijn toch de gelegenheid krijgen belangrijke zaken af te sluiten. Vaak gaat het om op het oog kleine bezoeken, maar juist daarin ligt alle grootsheid.

Als ze terug zijn, loop ik nog even langs. De man heeft zijn ogen gesloten en is erg vermoeid. Als ik aan zijn echtgenote vraag hoe het vandaag gevoeld heeft, kijkt ze voor zich uit en mompelt: 'Zo fijn.' Ze vertelt over het vertrouwde 'rondje' dat ze gemaakt hebben door het bos. Daar liepen ze bijna dagelijks samen met de hond totdat lopen niet meer ging. Nu reden ze over de takken en de bladeren en ook de hond was mee. "Magisch," zegt ze.

Dan kijkt ze naar haar man die op zijn zij ligt en naar haar toegedraaid is. "Hij wil steeds mijn hand vast houden. Dat heeft in jaren niet gedaan. Althans niet zo. Niet zo stevig." Er staan tranen in haar ogen. "Wilt u ze nog een keer bedanken?" Ze glimlacht en kijkt naar zijn hand die haar niet meer loslaat. Ik zie aan zijn knokkels dat hij druk blijft geven. Dan zoomt ze uit, zegt niets meer en laat ik ze alleen.

Het is voor mij volstrekt duidelijk en ik maak hier geen enkel voorbehoud. Dit is het hart van zorg. Wat mij betreft mag de ambulance wens direct worden toegevoegd aan onze kroonjuwelen. De ambulance wens is heldendom. Niets minder.

Kelly Weekers

Op 23 november 2019 viel mijn oog op een foto in de Telegraaf. Een terminaal zieke jonge man van 19 genoot van zijn laatste wens: uitkijken over de Zwitserse Alpen. Het ontroerende maar ook mooie beeld raakte me recht in het hard en ik vroeg me af wat dat ‘Ambulancewens’ was, dat het allemaal mogelijk had gemaakt. Via via kwam ik in contact met Kees en de passie waarmee hij vertelde over zijn missie - de wens van terminale of immobiele patiënten in vervulling laten gaan - maakte dat ik me graag wilde verbinden als ambassadeur. Hoe mooi zou het zijn wanneer heel Nederland zou weten dat de waanzinnige stichting bestaat en zij nóg meer wensen in vervulling kunnen laten gaan? Ambulancewens verdiend alle aandacht van de wereld en ik ga me daar vol enthousiasme voor inzetten!

Kelly Weekers

Han Kooreneef

Er komt voor iedereen een moment waarop er nog maar één wens over is. Op de rand van leven en dood gaat het dan bijna altijd om kleine dingen, die bij leven en welzijn heel normaal lijken. Een dagje naar zee, een verjaardag met de kleinkinderen etc. Omdat Stichting Ambulance Wens zich met hart en ziel inzet om de laatste wens van mensen die niet lang meer hebben te vervullen, vind ik het een prachtige stichting, die ik van harte ondersteun.

Han Kooreneef

Songwriter, producer

J.A.M. Hartman

Ambulancezorg is méér dan het vervoeren van patiënten van A naar B of van huis naar ziekenhuis. De Stichting Ambulance Wens laat dat op voortreffelijke wijze zien. Want waar staat de (terminale) patiënt meer in het middelpunt van de zorg dan bij Stichting Ambulance Wens? En terecht. Door het werk van de Stichting Ambulance Wens gaan belangrijke wensen in vervulling. Wensen die op andere wijze nooit in vervulling zouden kunnen gaan…

AmbulanceZorg Rotterdam-Rijnmond (AZRR) heeft de Stichting Ambulance Wens alle steun gegeven in de oprichtingsfase. Nu de stichting op weg is naar volwassenheid en zelfstandigheid blijft AZRR haar een warm hart toedragen. U doet dat toch ook? De Stichting Ambulance Wens is uw steun meer dan waar!

J.A.M. Hartman, (oud) Directeur AZRR / VRR

Mr. Drs. Rebecca van Riel

De menselijke waardigheid komt onder andere tot uitdrukking in het feit dat jij jouw eigen leven mag leven; dat je er alles uithaalt wat je er uit kunt en wilt halen, en zo gelukkig als mogelijk bent.

Dit betreft niet alleen het leven, bij doodgaan is het net zo.

Toch moet het voor mensen die terminaal ziek zijn, moeilijk zijn het heft in eigen hand te houden. Je leven staat totaal op z'n kop, je moet zaken regelen, afscheid nemen van je geliefden, vaak ben je aan bed en/of zware medicijnen gebonden...

Maar het is een ieder gegund dat hij of zij ook waardig afscheid mag nemen van het leven: op de manier zoals die persoon het zélf wil. Vaak wordt die wens als ingewikkeld of onmogelijk beschouwd. Kees en zijn familie, vrijwilligers en andere steunpilaren bewijzen dat er veel meer mogelijk is in het leven - en vlak voor de dood - dan mensen soms denken. Zij zetten zich talloze keren vrijwillig in om dromen van hen die bijna sterven helpen te vervullen. Ook verlichten ze daarmee de zorgen van familie en vrienden die nauw betrokken zijn bij het ziekteverloop van terminaal zieken. Ook voor hen moet het fantastisch zijn om zo iemand in zo'n zware periode weer even héél gelukkig te zien!

De mensen die dat mogelijk maken steun ik heel graag!!

Mr.drs.Rebecca van Riel, senior beleidsmedewerker op het ministerie van VWS

Dhr. van der Velden

Dr P(aul) van der Velden is internist oncoloog, directeur van het ziekenhuis in Dirksland en directeur van het Roparun Hospice Calando in Dirksland.

Als oncoloog en directeur van het hospice houdt hij zich speciaal bezig met klachtenbestrijding bij en zorg voor ongeneeslijk zieke patienten met kanker. Daarbij gaat het niet alleen om lichamelijke klachtenbestrijding, maar om het welzijn als geheel.

Paul van der Velden steunt de Stichting Ambulance Wens omdat hij uit ervaring weet hoe belangrijk het is dat een bedlegerige patient in de laatste levensfase nog ergens heen kan. Zo komt het met enige regelmaat voor dat een bewoner van het hospice nog eenmaal een bezoek aan zijn huis of familie wil brengen. De Stichting Ambulance Wens maakt dit dan mogelijk.

Lausanne Mies

In 2011/2012 heb ik verhalen verzameld van patiënten, vrijwilligers, van de oprichters en ambassadeurs van Stichting Ambulance Wens. Deze verhalen zijn gebundeld in een boek dat op 1 april 2012, wanneer de stichting haar 5-jarig bestaan viert, uitgereikt wordt.

De verhalen maken voelbaar dat het vervullen van wensen aan het einde van het leven, van grote waarde is. Niet alleen voor de patiënt, ook voor zijn familie en dierbaren. De wensen worden met liefdevolle aandacht begeleid door de vele vrijwilligers die de stichting rijk is.

Meerdere keren ontroerde me de verhalen waaruit blijkt dat op de momenten dat mensen afscheid moeten nemen van elkaar, en van het leven, zoveel mogelijk is. Iedereen staat klaar om er een heel bijzondere dag van te maken. Zonder aanvraagprocedures, krijgt Stichting Ambulance Wens bijvoorbeeld toegang tot de startbaan van Schiphol om laatste liefste wensen in vervulling te laten gaan. Ongelooflijk!

Ik ben onder de indruk van de daadkracht van Kees Veldboer, die de stichting samen met Ineke, zijn vrouw, heeft grootgebracht.

Ik steun de stichting graag.

Lausanne Mies