Op 3 mei was het zover, onze vader (87 jaar) ging naar Sandbostel (Duitsland).

Toen hij 6 jaar was werd zijn vader (onze opa) op 29 augustus 1944 gearresteerd door de Duitsers in Haarlem omdat hij stiekem naar Engelse zenders luisterde. Het enige teken van leven wat daarna nog is vernomen is dat hij in het doorgangskamp Amersfoort zat. Daarna is nooit meer wat van hem gehoord. Na een zoektocht van onze vader van 80 jaar is hij verleden jaar mei erachter gekomen dat zijn vader getransporteerd was naar het concentratiekamp Neuegamme in Duitsland en daar vandaan naar het krijgsgevangene/concentratiekamp Sandbostel. Helaas is hij daar gestorven op 14 april 1945. De bevrijding kwam voor hem net te laat.

De grootse wens van onze vader was om een gedenksteen te kunnen plaatsen op het massagraf echter sloeg het noodlot toe. In oktober verleden jaar kwam hij ten val en brak zijn ruggenwervel. Vanwege zijn leeftijd, zijn toch al zwakke gestel en zijn hard achteruitgaande gezondheid konden de artsen hem niet meer opereren. Met een gewone auto zou de reis naar Duitsland een helse marteling worden. Wij hebben een brief geschreven naar de Stichting Ambulance Wens en zij hebben de wens van onze vader laten uitkomen. Marianne en Frank, de twee vrijwilligers van Stichting Ambulance Wens, hebben onze vader opgehaald met de ambulance.

Na een rit van een kleine 500 kilometer kon hij dankzij de inzet van deze geweldige stichting en zijn vrijwilligers op 3 mei zijn lang gekoesterde wens in vervulling zien gaan en heeft hij bij het graf van zijn vader een mooie gedenksteen mogen plaatsen. Marijke (een historicus) die werkt bij de "Gedenkstätte Lager Sandbostel" legde haar werk neer en gaf ons een privé tour over het concentratie kamp waar we de horror verhalen hebben aangehoord wat zich in die tijd tijdens de tweede wereldoorlog heeft afgespeeld. Ook is zij mee geweest naar het massagraf in Sandbostel.

Het raakte ons zeer dat wij en onze vader dit hebben mogen meemaken en het raakte hem (en ook ons) emotioneel. Lieve Stichting Ambulance wens, onze dank is groot en onze vader en wij danken jullie uit de grond van onze harten. Lang verwacht, stil gezwegen.

Nooit gedacht toch gekregen.

Liefs Willem van Driest, Arjan en Sandra Meijer en Mario van Driest