Nog één keer… Het is het jaar 2017. Onverklaarbare pijn in de rug. Toch maar naar de huisarts, die je doorstuurt op verdenking van een hernia. Er wordt een MRI gemaakt. En dan blijkt inderdaad een hernia, maar op de foto’s is nog iets anders te zien. Iets, een donkere schaduw. Geen klachten, maar de uitkomst is het begin van een horrorscenario. Een tumor van meer dan 10 centimeter. Darmkanker. Meteen wordt een behandelplan opgestart, met in eerste instantie goede hoop. We zijn er god zij dank op tijd bij! Maar waar eerst hoop gloort, vervaagt deze hoop al snel. Door fouten in het medisch circuit. Een tijdelijke stoma mondt uit in een permanente stoma. Meerdere malen voor de dood weggehaald. Vechten voor wat je waard bent. Onvoorstelbare moed en inzet van alles en iedereen om je heen. Het lijkt de goede kant op te gaan. We zijn allemaal blij en leven mee. We zien je opbloeien. Maar dan, november 2019, komt het allesvernietigende bericht: de kanker is terug, uitzaaiingen overal in het lichaam. We kunnen niks meer voor je doen. Het is een doodvonnis. Wat ons bijblijft is de liefste wens, die je al eerder uitgesproken had. Nog één keer naar Texel, met de honden. Acht boxers in totaal. Daar nog een keer genieten van datgene wat iedereen voor gewoon houdt. Even uitwaaien op het strand met de honden. Wat voor jullie een traditie is geworden. Ieder jaar ging je wel een paar keer even genieten bij paal 12. November 2019. Hier moet iets mee gebeuren. Dus wordt er contact opgenomen met stichting Ambulancewens. En hoe mooi is het, dat je wens werkelijkheid gaat worden. Er werd van alles geregeld. Politie van Texel werd ingeschakeld. Rolstoelvervoer werd ingeschakeld om te zorgen dat je een elektrische rolstoel ter beschikking kreeg. De politie zorgde er voor dat er een stuk strand afgeschermd werd, zodat jullie ongestoord konden genieten. Er werd vervoer geregeld voor jullie honden, zodat ze ook mee konden genieten samen met jullie op het strand van Texel. Een fotograaf werd geregeld. En zo werd het 12 december. Al vroeg stond de wensambulance voor jullie deur. Jij had al wat in de gaten. “Ik ga naar Texel…maar hoe dan met de honden?” Gelukkig konden we je geruststellen. Overal was rekening mee gehouden. Half elf ging je in de ambulance op weg naar wat een onvergetelijke dag moest worden. De tranen vloeiden rijkelijk. Het was zo’n grote wens. De veerboot van half één werd gehaald. En om één uur stond je op het strand. Omringd door een stel vrienden. In een elektrische strandrolstoel en genietend van een stel spelende boxers. Er werden foto’s gemaakt, er werd contact gelegd. De vrijwilligers van Stichting Ambulancewens Nederland werden ook goede vrienden, gingen op in de hechte gemeenschap. Het was koud en winderig, maar er scheen een warm zonnetje. Net zoals alle keren dat jullie op Texel waren. Het is in al die jaren nooit voorgekomen dat het slecht weer was. En zo ook nu. Om half 12 regende het nog, volgens de agenten. Maar even later scheen de zon en verscheen er aan de hemel een prachtige regenboog, precies op de plek waar jij later zoveel hebt genoten. Dat moet een sein uit de hemel zijn geweest. Iemand heeft over je gewaakt en heeft dit mogelijk gemaakt. Na anderhalf uur genieten op het strand werd je koud en was het tijd om wat anders te gaan regelen. Waar ging je heen als je uitgewandeld was? Al snel werd een horecagelegenheid uitgekozen. Daar moest je heen. En zo belandden we in Inn de Knip op Texel. Eerst lekker aan de koffie met lekkers, later nog een drankje. Je had al een jaar geen biertje meer gehad. Maar nu bestelde je er één. Gewoon omdat het kon. In gezelschap van zoveel vrienden en omdat het altijd kon. We hebben heerlijk gezeten en herinneringen opgehaald. We hebben er heerlijk gegeten. Samen met elkaar. De sfeer was warm en liefdevol. Je bloeide op in dit gezelschap. De blik in je ogen vertelde hoe je je voelde. Even niet meer ziek, even geen zorgen meer. Dit soort momenten zijn dan onbetaalbaar. Die ene blik. Dat ontspannen hoofd. De sterke verhalen die loskomen en de ontspannen lach. Die avond namen we de veerboot van 20.00 uur. Jij was moe. Lekker liggend in de ambulance genoot je toen al van alles wat je allemaal had meegemaakt. Af en toe tranen. Maar met name dankbaar. Omdat het nog één keer mogelijk was gemaakt. Soms is een wens groot, vaak is een wens klein. Genieten op het strand samen met de honden en je vrouw. Voor hoeveel mensen is dit dagelijkse kost en denk je er nooit bij na. Het is gewoon. Maar niet voor iedereen. En dan is Stichting AmbulanceWens Nederland een uitkomst. Dank zij jullie is het allemaal mogelijk gemaakt. Je kan nog zoveel regelen, maar het vervoer blijft een dingetje. We zijn jullie zo verschrikkelijk dankbaar dat jullie deze wens hebben weten te vervullen. Voor zoveel mensen gewoon, maar voor deze mensen zo bijzonder….nog 1x met de honden het strand op. Bedankt voor alles. Jullie zijn geweldig. Gonda Slüter