Het is 18.30 uur 7 november, mijn moeder ligt weer in haar eigen bed en ik hoor zeggen; “Tjonge-jonge, wat een dag”!

Het was de wens van mijn moeder, Annie Egelie-van Kessel, om nog 1 keer het nieuwe huis van mijn broer te mogen zien, haar zuster, 93 jaar, te ontmoeten en een bezoek te brengen aan het graf van haar schoondochter Hanneke.
Het begon ’s morgens om 10.00 uur, ze was opgefrist, aangekleed en opgemaakt toen Adam en Marian, van de Ambulance Wens, haar ophaalden. De reis ging naar Apeldoorn met in haar kielzog haar man Harrie, schoondochter Marleen en ondergetekende. De zon scheen mooi en Ma genoot dan ook van het uitzicht dat ze had vanuit de ambulance. In Apeldoorn aangekomen werden we hartelijk ontvangen door mijn broer en haar zoon Frank. Na de koffie en thee, met lekkere koeken, kwam ook vriendin Corinne thuis, en zij lieten mijn moeder een gedeelte van het huis en de tuin bekijken, welke zij 2 weken geleden hadden betrokken. Een mooi groot huis waarin zij samen een nieuwe start maken in hun leven, nadat zij beiden hun echtenoot hebben moeten verliezen.
Nadat ook dochter Fien was aangeschoven, werd er genoten van een heerlijke zelfgemaakte soep en verse boordjes. Het samen zijn met al haar dierbaren deed mijn moeder veel goed. Ze had praatjes voor 10 en ook haar grappen en grollen kon ze goed kwijt.
Na een welverdiende middagrust kwam om half 3 haar zuster, 93 jaar, en haar zoon op visite. De beide zussen zijn de enige 2 die nog in leven zijn van een familie die ooit bestond uit 14 kinderen. Ook van dit samenzijn genoot mijn moeder. Het was een kort maar krachtige ontmoeting, met een afscheid waarin de tranen vloeiden, maar waarin werd afgesproken dat ze elkaar binnenkort weer gaan spreken.
Het laatste gedeelte van de dag werd gevuld met een bezoek aan de Natuurbegraafplaats Westerwolde. Aldaar ligt haar schoondochter Hanneke, waarvan we 6 jaar geleden afscheid van hebben moeten nemen na een kortstondig ziekbed. Het was een mooi en bijzonder moment. Het begon te regenen, en daar sta je dan met z’n allen rond een bijzonder graf midden in de natuur met een brancard en de paraplu’s omhoog. Als buitenstaander moet dit een bijzonder schouwspel zijn geweest, maar voor ons voelde dit goed.
De terugreis naar Raalte verliep redelijk voorspoedig. Er werden nog reeën gespot in het bos en er moest  1 keer een noodstop gemaakt worden voor het verkeer dat bezig was huiswaarts te keren.
Zoals gezegd om 18.30 uur lag mijn moeder weer in haar eigen bed, nog na te genieten van deze mooie dag; Tjonge-jonge, wat een dag!!

Wij willen Stichting Ambulance Wens hartelijk danken voor deze gedenkwaardig dag, en in het bijzonder Adam en Marian voor hun plezierige en professionele ondersteuning. Wat een dag!

Hans Egelie