Maandag 13 oktober was het al zo ver. Een datum die we zelf hadden uitgezocht maar nog altijd overrompeld van de snelheid waarmee de stichting reageer en doorpakt. Na al half Nederland door geweest te zijn, arriveerde Hans en Plonie. Een voorstellende volgt en dan hop de brancard op. Een eerste moment waarop Hans en Plonie geconfronteerd worden met mijn soms nogal typische behoeften. Niet Het standaard dekbed en hoes van de stichting maar de mijne gaan mee, gewicht, soort stof etc luistert inmiddels nauw voor mijn lijf. Geen enkel probleem, zoals dat het motto zou blijken te zijn voor de komende dagen. Samen met mijn moeder de ambulance in en vader met eigen bus er achteraan. Een fysiek pittige rit volgt. Logisch volgens mij en het doel meer dan waard, wetende dat comfort er gewoon even niet in zit. Niet dat Hans en Plonie dat overigens zonder slag of stoot accepteren. Na 2 stops lijkt het laatste niet zo lang meer te duren. Verrassing! De tomtom denkt daar anders over en besluit ons Het centrum van Parijs in te sturen. Gratis tour van alle hoogtepunten zoals de Eiffeltoren, Champs Elysees, Arc de Triomphe etc volgen. Een eerste keer voor mijn moeder, voor mij een tweede keer maar toch altijd weer prachtig. Uiteindelijk komen we op de plaats van bestemming; hotel Sequoia Lodge. Inchecken en dan naar de kamers. Of nou ja, klein obstakel. Ondanks dat ik de incheck zelf vanaf de brancard deed, stuurde de medewerkster ons op automatische piloot naar de standaard liften waar overduidelijk geen brancard in past. Een manager later krijgen we een personeelslift getoond en zijn we onderweg. Kamer wat verbouwen, brancard naast bed en de verhuizing van mij en mijn tig kussens en dekbed volgt. We spreken af voor de volgende dag en dan gaan Plonie en Hans onderweg naar hun plek voor de komende dagen; Face Crockett ranch waar ook mijn broer met zijn gezin zal verblijven maar voor mij helaas geen aangepast verblijf voor mij meer was.

Dinsdag rinkelde de telefoon; Hans met Het bericht dat ze iets later zouden zijn aangezien de tomtom weer niet vriendelijk was. Och, die paar minuten. Dan hup de brancard weer op, ambulance in en op weg naar het Disney park. Eerste stop is City Hall om een kaart te halen zodat ik gebruik kan maken van versneld wachten. Alhoewel ik de medewerkster wel begrijp is haar Engels niet goed genoeg om mijn vraag te begrijpen. Er komt Een Nederlandssprekende medewerker bij en dat is dan ook vlot uitgelegd. Struikelook voor mij is het maximum van 4 begeleiders. Logisch allemaal, Heb ik als disneyworld verslaafde veel ervaring mee maar dit is een bijzonder moment om als gezin herinneringen te maken en die bestaat nu eenmaal uit 5 volwassenen en 2 kinderen. En natuurlijk heb ik Hans en Plonie nodig. Helaas, Een van de verschillen tussen beleid voor dergelijke situatie in Parijs of Orlando, 4 is het en blijft het. Achteraf geen enkel probleem gebleken door medewerkers op lokatie die met 1 blik Op brancard of de tekst "stichting ambulancewens" al genoeg wisten en de hele groep accomodeerde.

Even snel bijpraten met broer, schoonzus en neefjes en dan kan het echt beginnen. Neefje Dax (3) kende Disney nog niet echt maar was al snel een verslaafde in spe. Heerlijk vond hij het om zoveel pret te hebben en al die attracties in te mogen. En Ik niets minder, hem en kleine broer Borre (1) zien genieten en in aanraking brengen met iets wat mij zo dierbaar is was een groot doel voor mij. Niets mooiers dan in die twinkelen oogjes de pret en verbazing te zien. Als hij uit een Peter Pan attractie komt mag hij van opa en oma een Peter pop, omdat hij die wel kent en leuk vind. Nee oma, die wil ik niet, ik wil die. Hij komt naar buiten met een Tinkerbell pop, eigen keuze vertelt mijn moeder. Ik verbaas me erover en vraag me af of het toeval is of wat. Hij kent Tink niet maar staat voor mijn moeder symbool voor mooie herinneringen met mij in Disneyworld en dus heeft ze net een Tink tattoo laten zetten.

Even een hapje eten, en met het prachtige weer natuurlijk buiten. Bijna 20 graden zo laat in oktober, een cadeau. Twee picknick tafels doen hun werk en als ik op kijk, draait broer zijn hoofd om en knipoogt even snel voordat hij verder eet. Inderdaad broer, bijzonder mooie tijd hier. Na het eten is het genoeg geweest, hoog tijd voor rust en dhs terug naar het hotel en bed.

De avond is perfect voor wat gewinkel. De jongens en schoonzus zijn bekaf en slapen eindelijk even en blijven lekker liggen. Ik sla de nodige kerstornamenten in voor mijn Disney kerstverslaving en de nodige andere cadeautjes. Hans verkondigd een man te zijn en een hekel te hebben aan winkelen, al merk je daar afgezien van zijn uitspraken weinig van. Snel, kundig en ook geduldig laveren hij en Plonie de brancard door elk pad en menige winkel. Dan even een broodje eten. Gezellig maar ik ben kapot. De lichten gaan uit en er is niemand meer thuis, spreekwoordelijk. Waarbij ik nog wel eens overvallen word en niet meer communiceer dat het teveel is. Te kapot ben om dat te doen. Handig in een drukke familie met luide stemmen en het hoogste woord hebben, al ben ik zelf precies zo. Geen nood, Hans kent me inmiddels goed genoeg en Op naar het hotel.

Donderdagochtend maken we gebruik van de vroegere parkopening voor hotelgasten. We lopen een korte wandeling, voor de zekerheid met zeil over mijn dekbed gezien de dreigende lucht. We vinden broer en consorten en op naar het Movie park. Hmm, dicht. Had toch echt gelezen dat zij die dag ook meededen, of toch mijn fout? Geen probleem, dan gaan wel we naar het eerste park ernaast. Dax geniet van een aantal rondes draaimolen etc. Doel vandaag is Een foto met zijn allen met een van de figuren en aangezien Dax gek is op prinsessen wordt dat natuurlijk een prinses. Omdat die Nog prinsesheerlijk slapen en pas om half 11 beginnen, op naar de theekopjes. Ik Heb me voorgenomen met Dax een attractie te doen, wordt het deze. Hup brancard naast een theekopje en na wat acrobatiek en met wat kussens zit Ik dan naast schoonzusje Maaike, broer Dennis en Dax. Dax geniet en Ik net zoveel. Als we stoppen krijgen wel de vraag of we nog een keer willen. Natuurlijk! Maar eerst krijg Ik een sjaal van Maaike en jas van Dennis om. Mijn lijf schijnt ijskoud te zijn. Wil ik best geloven in alleen Een t-shirt en joggingbroek maar ik heb nergens last van joh. Na afloop wil Dax er niet meer uit, maar een prinses wacht. We steken over naar het gebouw waar 2 prinsessen over 5 minuten hun werkdag beginnen. Een medewerker legt uit dat ze nog niet open zijn. Geen probleem, dat weten we en 5 minuten is de moeite waard. We worden in Een aparte wachtrij geleid. Dat brengt mensen op een idee die al in de lange reguliere wachtrij staan die al meer dan een uur zich aan het vormen is. Binnen no time hebben we dan ook gezelschap van meerdere groepen. In de verte komen de prinsessen aanlopen en de deuren gaan open, kom maar door. Eenmaal dan een levensechte prinses levensgroot voor zich is Dax toch wel erg onder de indruk. Na Het maken van de foto's op naar een volgende attractie. Dax rijdt zijn vader in een auto rond, terwijl Maaikeer en Plonie in de tegenover gelegen space Mountain duiken. Wij letten Op Een inmiddels heerlijk slapende Borre, praten wat en zwaaien als Dax voorbij scheurt. Tijd voor de kleine parade. Wel staan vlakbij het kasteel en hebben een perfect uitzicht. Wat een feest voor Dax en Borre, al die figuren, kleuren en muziek. Etenstijd en dus achter de parade aan, park uit en in Disney village een broodje eten. Vorige week was mijn verjaardag die wel niet gevierd hebben om op te laden voor nu en bovendien dit is een ultiem cadeau. Daar denken Dennis en Maaike anders over, dus daar komen de cadeaus, maken ze van een brownie een verjaardagstaart en word er gezongen. Hartstikke leuk en gezellig maar mijn kaarsje is weer even op. Op weer naar eigen bed.

Eind van de middag gaan we terug, nu met regen. Niet genoeg voor de anderen om een paraplu nodig te hebben, genoeg om voor mij toch het zeil nodigitale te hebben met een plu. We maken Het erg krap qua tijd en besluiten in het park te ontmoeten zodat de jongens niets voor ons hoeven missen. Vijf minuten voor begin van de grote parade sluiten we dan toch aan. Echter geen ruimte om allemaal bij elkaar goed zicht te hebben. Vlakbij wel en dus besluit ik iedereen samen, basta. Op dat moment merkt Een medewerker de brancard ook op en stuurt ons naar een apart gehandicapten plek. Ik weet echter dat je daar maar 2 mensen bij je mag hebben en protesteer want wil samen. Geen probleem weet Dennis te vertellen, wel mogen samen. De medewerkster daar spreekt Nederlands en maakt ruimte. Zonder pardon stuurt ze mensen weg of verplaatst ze zodat ik het allerbeste zichtsveld heb en ieder erbij kan. Ze checkt meermaals of we tevreden zijn, Hans maakt meteen even PR voor de stichting en de Belgische versie. Als de muziek aan gaat, gaan 2 volwassenen die Tot dan toe zitten staan. Weg zicht. Maaike vertel ik dat zij en Dax aan mijn linkerkant Nog wel goed kan zien en ze wurmt zich daarheen. Hans is zijn typisch doortastende zelf, loopt op de vrouwen af en legt ze uit dat ze mij blokkeren en of ze aan de kant kunnen.

Opgelost en het kan echt los barsten. En hoe!! We krijgen erg Veel figuren en zelfs hele groepen tegelijkertijd op ons af. Of nou ja, mij. Leuk maar ik maak een gebaar naar Dax en vanaf dan is het aandacht voor beide. Dax weet niet meer of hij nou superenthousiast moet zijn of overrompeld. Geweldig! Dan nog een rondje favoriete attracties. Terwijl Dax nogmaals in de raceauto stapt, duikt Maaike weer in spaceshuttle mountain. Dit keer met Hans, na aanmoedigingen van ons dat we Het echt, echt wel even zonder hem redden. Of hij uiteindelijk blij is daarmee? Duidelijk eens maar nooit weer, maar ook dat moet je ervaren. Borre slaapt inmiddels weer heerlijk, bijzonder voor een jochie die nimmer in de wagen slaapt. Zouden Het de uitlaatgassen zijn? Gezellig, geweldig, bijzonder maar Het is genoeg geweest. Morgen weer een lange rit naar huis en dus nemen we afscheid van Dennis, Maaike, Dax en Borre en gaan we voor Het laatst terug naar het hotel.

Donderdag, terugreisdag. Ik heb Een zeer slechte en pijnlijke nacht gehad. Als Ik naar regeltjes luister had Ik naar het ziekenhuis moeten gaan, maar geen zin in. Ik Zie de bui al hangen, teveel vakanties zijn in buitenlandse ziekenhuizen geëindigd, Nee bedankt. Ik heb de nacht dus gewoon uit gezeten en gelukkig in de vroege ochtend lost het ene probleem zichzelf toch weer op. De waarde van Hans en Plonie toont zich weer eens voor de zoveelste keer. Alle ruimte om waar nodig de reis aan te passen en oplettende blikken maar ook vol respect hoe ik eea wil. We gaan en stoppen na 2 uur. Even een bakje koffie, spoelen, frisse lucht en overleg of en hoe we door kunnen, gaan we naar huis of ziekenhuis. Huis natuurlijk en natuurlijk gaan wel door. Na de kwaliteit van de Belgische wegen stiekem vele malen vervloekt te hebben stoppen wel nog een keer net over de grens en eten wat. Mijn vader rijdt alvast vooruit zodat hij alvast mijn matras uit de bus kan halen en mijn bed thuis installeren. Eenmaal thuis kruip Ik in mijn bed en Hans achter mijn netbook om de foto's die hij gemaakt heeft over te zetten. Weer die "het moet perfect en alles draait om jou" instelling die Ik inmiddels van beide gewend ben geraakt. Mijn netbook denkt daar toch echt anders over en uiteindelijk wordt het besluit genomen om het dan maar via mail te doen.

Die foto's staan symbool voor hoe we mijn wens hebben ervaren en hoe ver de vrijwilligers gaan om het Een bijzonder moment maar ook herinnering te maken. Wij hadden genoeg camera's bij ons maar minimaal foto's gemaakt doordat we teveel in het moment en genieten zaten en konden zitten. Hans heeft "gewoon" die foto's wel gemaakt, maar ook op momenten en van beelden waar wij dat wellicht niet gedaan hadden. Nu de foto's in ons bezit zijn blijkt zijn oog voor de juiste foto's. Zeer dierbaar en onbetaalbaar.

Kees, Mario, Hans en Plonie; bedankt vat niet samen Hoe dankbaar wij zijn. Jullie zijn het gewicht in goud waard. Als maar een heel klein deel daarvan Op de maat