27 september 2019

De herinnering aan deze dag geeft me nog kippenvel, de dag dat ik trouwde en mijn moeder daar boven alle verwachtingen nog bij heeft mogen zijn. Maar eerst die woensdag 4 september. Het laatste gesprek met de oncologe. Dit was het familiegesprek waarbij mijn moeder aangaf dat ze helemaal op was en geen behandeling meer wilde. Ze was toen al 4 jaar ziek door die verschrikkelijke darmkanker. We wisten dat dit moment een keer zou komen, maar je bent er nooit op voorbereid.

Het schoot gelijk door mijn hoofd, maar dit kan niet, we willen nog zoveel samen doen. En toen dat besef, ja maar ik ben verloofd en mijn moeder moet er gewoon bij zijn. Zij zou mij weggeven nu mijn vader in 2015 was overleden.

Verschillende mensen in mijn omgeving hadden mij al eens gewezen op de Stichting Ambulance Wens, maar dat voelde nog als een ver-van-mijn-bed-show. Dat had mijn moeder helemaal niet nodig dacht ik. Mijn man heeft altijd gezegd, je moeder zal erbij zijn, al moet ik in 2 weken een bruiloft regelen. En dat deden we, al dan niet in 3 weken tijd. Met behulp van onze lieve vrienden en familie. De locaties, het feest, de taart en ga zo maar door. Het werd uiteindelijk gewoon een hele bruiloft met alles er op en er aan. Zelfs het bruidsjurk passen is nog gelukt, met mijn moeder erbij. Het lukte haar om samen met mij in de auto naar de bruidswinkel te gaan. Al zag ik zeker wel dat het al een stuk slechter met haar ging. Toch maar eens vrijblijvend contact opnemen met die Stichting Ambulance Wens dacht ik. Ook al vond ik het nog steeds niet nodig in ‘onze’ situatie. Zo ziek was ze niet dacht ik. Maar ze was natuurlijk al veel zieker dan we wilden zien. Na een fijn telefoongesprek hadden we afgesproken dat de Stichting mijn moeder op de dag van de bruiloft, vrijdag 27 september, zou ophalen, thuis brengen en de hele dag begeleiden. En dit deden ze volledig vrijwillig, dit vind ik nog steeds zo bijzonder. Maar ik bleef zeggen, het is voor de zekerheid, ik denk dat ze ook wel met de auto mee kan. Maar laten we daar donderdag voor de bruiloft nog over bellen. Ook dit was geen enkel probleem. En natuurlijk kon mijn moeder niet meer in een auto stappen, daar was ze veel te ziek voor.

Dus daar was de grote dag, vrijdag 27 september 2019. De 2 ambulancebroeders Peter en Martin waren netjes op tijd bij het huis van mijn moeder. Het voelde gelijk goed, er werden direct al grapjes gemaakt en ik zag dat mijn moeder echt op haar gemak was. Toen ik aankwam op het stadhuis in Leiden zat mijn moeder daar al te wachten in haar rolstoel bovenaan de trap, samen met familie en vrienden. Peter en Martin konden er de hele dag bij zijn. Ik had namelijk aangegeven dat ze waarschijnlijk na de ceremonie naar huis ging omdat het anders te zwaar zou zijn voor haar. Maar ook als de dag anders zou verlopen was dit geen enkel probleem. Mijn moeder was een vastberaden en krachtige vrouw. Ze had speciaal voor deze dag hakken gekocht en moest en zou mij daarmee weggeven, al lopende dus. Martin en Peter zijn het stuk met haar meegelopen voor het geval het niet goed zou gaan, maar uiteraard is het haar gelukt. Het was een prachtige ceremonie en mijn moeder wilde graag ook door naar de borrel en het diner erna. Na het maken van heel wat foto’s brachten Peter en Martin mijn moeder naar de volgende locatie. We hebben heerlijk taart gegeten, gedronken, gekletst en vooral veel gelachen en genoten. Ook Peter en Martin mengden zich tussen de gasten en bleven tot na de BBQ met mijn moeder aanwezig. Het afscheid was emotioneel maar ook heel waardevol en mooi. Niet alleen vierden we die dag onze bruiloft, maar was het eigenlijk ook een dag waarop mijn moeder iedereen nog een keer kon zien en afscheid nemen. Een dag die niet mogelijk was geweest zonder de hulp en betrokkenheid van Stichting Ambulance Wens. Namens ons allemaal, ontzettend bedankt voor deze prachtige dag, met in het bijzonder veel dank aan Peter en Martin.

Mijn moeder is 3 weken na de bruiloft overleden.

Maar deze dag pakt niemand ons nog af. Mede namens de familie, Juliana van Schie-Jonker.