“Vanmorgen ruim op tijd, zat pa klaar. Vandaag gaat zijn wens in vervulling om nog eens een keer te mogen varen. Want varen, daar is pa mee opgegroeid. Zijn eigen vader had vroeger een eigen sleepboot waarmee door heel Nederland werd gevaren. Pa kende daardoor alle rivieren en wateren. De eerste jaren na zijn beroepsopleiding heeft hij bij zijn vader gewerkt en daardoor het schippers vak aangeleerd. Maar na enkele jaren wilde hij toch wat anders en heeft hij een baan aan de wal aangenomen. Nu - ruim 60 jaar later - wacht hij in een hospice op het einde... Terwijl zijn lichaam wordt gesloopt door de effecten van een nare longvlieskanker. Maar in de hospice heeft hij verteld over zijn jaren aan boord van de sleepboot van mijn opa. Dát triggerde één van de daar actieve vrijwilligers. Stichting Vaarwens zou een hele mooie dag kunnen verzorgen. Het werd snel geregeld.

En vandaag was de grote dag. Eerst opgehaald met een ambulance van Stichting Ambulance Wens. Fijne mensen, de chauffeur en verpleegkundige. Met alle zorg werd pa naar de plek van afvaart gebracht, aan het IJ in Amsterdam Noord. Het mooie is dat pa hier ook zelf gevaren heeft in zijn jonge jaren. Hij was erg benieuwd hoe de havens er tegenwoordig uit zien. Hij had al gehoord van alle vele uitbreidingen die in de havens van Amsterdam de afgelopen decennia hebben plaatsgevonden. We werden warm ontvangen door schipper Peter en gastvrouw Ellie. Pa kreeg een mooie comfortabele stoel en ook wij werden hartelijk welkom geheten. Koffie en gevulde koeken in overvloed. De vaartocht kon beginnen. Waar wilde pa heen? Alles was bespreekbaar: de nieuwe havens, Zaandam, het IJ, de oude handelskade? Nou, pa vond alles wel leuk. “Nou, dan doen we alles!” zei schipper Peter

Schipper Peter wilde het pa echt naar de zin maken en dat is gelukt! Peter had al snel door dat pa vroeger zelf ook gevaren had. Of pa het leuk vond om ook even het roer vast te houden. Dat was niet tegen dovemans oren gezegd. Het leek wel of pa een enorme energie boost had gekregen wat ze bij Vaarwens de gebruikelijke ‘vaarwensboost’ noemen. Zijn stoel werd naar het roer gebracht en met wat hydraulische hulpmiddelen ging pa met stoel en al omhoog. Zo had hij goed zicht naar voren en kon hij het roer goed vasthouden. En daar genoot hij van. Maar wat ons verbaasde, het ging ook wonderlijk goed. Pa was het nog niet verleerd na die zestig jaar. Ook schipper Peter had dit door. En vol vertrouwen heeft hij pa zelf verder laten varen. Pa genoot!

Dit was echt één van de mooiste dagen van zijn leven. Bijna driekwart van de tocht heeft hij aan het roer gezeten. Peter heeft nauwelijks hoeven ingrijpen of bijsturen. Zelfs even een U-bocht in een van de kleine haventjes, daar draaide pa zijn hand niet voor om. Net als het aanmeren bij terugkomst. Geweldig... Ook voor ons, de kinderen en een vriend, was dit een fantastische belevenis. We zijn stichting Vaarwens bijzonder dankbaar dat pa deze bijzondere dag heeft mogen meemaken. Bij het vertrek zei pa nog met een glimlach dat hij deze dag de rest van zijn leven niet meer zal vergeten. Met de levensverwachting die hij nog heeft zal dat niet een hele toer zijn… Deze dag heeft hij toch nog mooi mogen meemaken. Stichting Vaarwens, Ellie en Peter: hartstikke bedankt!

Met liefdevolle groet, zoon Rob