Boten kijken

“Emmie houdt van grote boten kijken aan de waterkant. Ik hoop nog één keer samen met Emmie (mijn oude buurvrouw) te mogen varen.” We gaan bellen en dan blijkt dat Emmie (geb. 1946) dol is op water, boten, scheepvaart en alles wat daarbij hoort. Ze ligt in het hospice te wachten op wat gaat komen, want een flinke tumor in haar lichaam wint steeds meer aan terrein, maar Emmie geeft zich nog niet gewonnen. Vandaag gaat ze ‘boten kijken’…

- Eindelijk krijgen we een mooie zomerdag met heerlijke temperaturen en dagschipper Rochus is al vroeg aan boord. Samen met bootsen Marjon en Geurt wordt het schip klaargemaakt voor brancardontvangst, want Emmie komt met de SAW. De kuiptent kan open en de koffie pruttelt, we zijn er klaar voor! Dan komt de ambulance aanrijden met daarin Emmie en haar voormalige buurvrouw Angela en … Er volgt een opgewekt ontvangst en dan gaan we aan boord. Emmie geniet nu al bij het zien van een nokvolle jachthaven met schepen van groot tot klein en van heel duur tot lowbudged.

- Er is koffie met een heerlijke soes en we maken een vaarplan. Emmie wil graag de Zaanse Schans op, dus gaan de trossen los en zetten we koers die kant op… Een schutting in de Wilhelminasluis en dan wat gas erbij om de spoorbrug voor de spertijd te halen, daarna rustig aan de Zaan op… heerlijk! Emmie kijkt haar ogen uit en geniet van deze prachtige zomerdag die haar ten deel valt. Groene huisjes, historische gebouwen, molen, maar vooral bootjes… veel bootjes...

- Emmie krijgt de ‘vaarwensboost’ en wil graag naar het ‘Zwitserlevengevoel bankje’ op het voordek. Met wat hulp van de sterke ambulancevrijwilligers redt ze het om er te komen en daar is ze voorlopig niet meer weg te branden! We meren aan bij de inmiddels bekende houtzaagmolen en mogen de molen bezichtigen. Emmie heeft haar plekje gevonden en geniet van het water en van alles wat er voorbij vaart. Daarna genieten Emmie in het zonnetje op het voordek van de lunch die Marjon heeft geserveerd. De trossen gaan weer los en we maken na de Zaan te zijn afgevaren nog een rondje achter het Centraal Station langs, waarvan Emmie wederom alles vergeet wat haar het in genieten belet en de lieve schat heeft een continue glimlach van genot op haar magere gezichtje.

- Na te zijn aangemeerd, volgt de ontscheping, de onthutsing en de werkelijkheid, want de ziekte heeft braaf op de kade gewacht. Met pijn in het hart nemen we afscheid van deze lieve Emmie en wensen haar veel sterkte, waarna ze na huis gaat met een hoofd vol dierbare herinneringen aan een mooie zomerdag vol bootjes...

- Vaarwel Emmie Auteur Vaarwens.