“Ik zou zo graag nog eens naar de dierentuin gaan”, is wat Emmie mij vertelde. Daar moeten we dan niet te lang meer mee wachten. Ik ga meteen volgende week ook wat dagen bij mijn werk zien te regelen als optie. Helaas, hoe het van het een op het andere moment anders kan zijn. Door een val werd Emmie plotsklaps te immobiel om ons avontuur nog samen aan te gaan.
In een verdrietige opwelling vulde ik het formulier van Stichting Ambulance Wens in en werd binnen een uur al gebeld: “u kunt naar de dierentuin”. Ik had het Emmie nog niet eens verteld. Een super idee vond ze het en de dag kon niet beter; de duizeligheid van de val was voldoende weggetrokken en het weer lekker.
Samen met nog een vriendin konden we mee met de ambulance. Vanaf het eerste moment dat we onze vrijwilligers ontmoetten voelde het super goed. Reina en Bert hadden de gave om rust uit te stralen.  “Emmie, u bent vandaag de koningin”, begon Reina. Vol verbazing was ik toen ik begreep dat er geen beperking zat aan Emmies dag, onze dag ging super worden.
In de ambulance werd uitgelegd dat wij naar buiten konden kijken, maar niemand naar binnen. Jolig ondeugend maakte we daar misbruik van.
In de dierentuin kregen we alle tijd, we hebben werkelijk geen verblijf overgeslagen en wat een hit bij de olifanten, de favoriete dieren van Emmie.
“En waar wilt u nu heen?” werd beantwoord met: “nog 1 keer aan de oude Maas in het zonnetje liggen en boten kijken op mijn vaste plekje. Alsof de dag meehielp hebben we daar een fijn gesprek gehad in het zonnetje terwijl de grootste boten ons voorbij voeren. Hier stond de tijd even stil en was het even normaal.
Terug bij de hospice hebben we samen nog een bakkie gedronken. Wat hebben we een bijzonder stukje van ons leven samen gedeeld. Dank jullie wel Reina en Bert voor jullie lieve warmte, zorgen, gezelligheid en geduld. Dank je wel Stichting Ambulance Wens dat we toch nog “zo graag naar de dierentuin konden gaan”. (Angela)