“Ik zie allemaal paarden” zei Charlie.
We waren er al. Bij de Goudse Manege aan de Goudse Houtsingel 101,
waar ik naartoe ging met de Stichting Ambulance-wens, voor de
vervulling van een laatste wens, afscheid mogen nemen van de paarden.
Charlie, een goede vriend, mocht mee. Er had nog iemand meegekund,
maar Lidy is bang voor paarden, dus die bleef liever thuis.
De ambulance reed tot het hek van het weiland en door het hek heen tot
in het weiland, heel zachtjes, de paarden keken nauwelijks op of om.
Eenmaal uit de ambulance zei Wilfred: Blijf maar even liggen, dan
kunnen de paarden even wennen. Annabel, de Haflinger, kwam kijken en
had het al gauw gezien. De andere paarden bleven in de buurt grazen.
Booy had brokjes meegenomen die ik kon geven, en Viva kwam langdurig
bij me kijken. Zij is het paard waar ik het langst op gereden heb. Ze heeft
zulke lieve ogen.
Toen ben ik gaan staan. Booy bracht Feline naar me toe, de Trakhener
merrie waar ik op het laatst op reed, een heel lief paard en lekker
voorwaarts. Haar heb ik langdurig geaaid, en Pastron heb ik geaaid, en
Joris en To ook even.
Toen ik weer op de rand van de brancard ging zitten kwam Zorro naar
me toe. Zorro is een groot bont paard, hem heb ik een aantal keren
geborsteld omdat hij wel wat extra aandacht kon gebruiken. Hij kwam
echt naar me toe en ik had bij hem het gevoel: Hij weet het! Charlie zei
dat later ook, zonder dat ik iets gezegd had. Ik vond het heerlijk om hem
te aaien en door zijn manen te kroelen en het ging met een
vanzelfsprekendheid, daar in dat zonovergoten weiland met de mensen
van de manege in een halve cirkel er omheen, tot en met de jongste van
drie maanden, het leek eigenlijk of ik droomde, en ik had er al zo vaak
over gedroomd.
Nu ben ik weer thuis, met deze beelden in mijn geest en nog een paar
tastbare herinneringen waar ik straks van ga genieten. Nadat we het hek
weer waren uitgereden vroegen de mensen van de ambulance of ik nog
ergens anders naar toe wilde. Ik wilde rechtstreeks naar huis, zo vol was
ik van dit hele gebeuren. Ik had iedereen van de manege nog willen
omhelzen, maar dat kan niet in deze corona-tijd. En nu zit ik thuis, na te
genieten.
Rotterdam-Gouda-Rotterdam, vrijdag 24 april 2020, Ellen de Haan.