Afgelopen donderdag zijn we inderdaad naar de Efteling geweest met Stichting Ambulancewens (https://www.ambulancewens.nl/) zoals we reeds hoopten. Het was een heerlijke dag. ’s Ochtens regende het nog keihard voordat we opgehaald werden, met een grapje zeiden we toen al: “Nou dan is dit maar alvast gevallen, dan valt dit in ieder geval niet op ons hoofd). Zodra de wensambulance er was, stopte het ook met regen en konden we vertrekken richting Kaatsheuvel. De jongens mochten natuurlijk mee rijden in de ambulance zelf. Ik reed er in eigen auto achteraan samen met de 24 uurs verpleger Ali. We zijn in de Efteling eerst naar het sprookjesbos gegaan, daar konden we gezamelijk enorm van genieten. Wendy vanaf de bracard, wij te voet. Na het sprookjesbos wilden we graag met pannekoeken lunchen, maar Polleke’s keuken was te vol. Dus moesten we uitwijken naar het witte Paard. Terwijl we van Polleke’s keuken naar het witte paard liepen, begon het voor het eerst echt goed te regenen. Dus met een paraplu boven Wendy’s hoofd (voor de rest had ze een waterafstotende deken) liepen we snel naar het witte Paard. Daar hebben we een heerlijk hoekje gevonden waar Wendy op de brancard bij ons aan tafel kon liggen. We aten met z’n zevenen een heerlijk broodje (wij met z’n viertjes, Ali, de ambulance verpleegkundige en de bestuurster) en een heerlijke mozzerella salade. Ik had gehoopt de lunch voor de vrijwilligers te mogen betalen, maar de stichting was mij voor. Daarmee voelden we ons nog meer verwend dan we ons ’s ochtends al hadden gevoeld. Na de lunch bleef Wendy nog even in het restaurant om een dutje te doen. De regen stopte vrij snel na de lunch en dat gaf mij de gelegenheid om met de jongens een paar achtbanen af te lopen die Wendy toch niet mee kon beleven. Dus snel carnaval festival, vogelrock, de monseineur canibale en de piranja gedaan. Toen kreeg ik een berichtje dat Wendy weer wakker was geworden van haar middagdutje. Samen zijn we nog even langs monseineur canibale richting de pagode gegaan. Daar kon ze gewoon met de brancard in, dus met z’n allen naar boven. Via het spookslot naar panda droom (laatste kans, die gaat zeer binnenkort dicht). We hadden gehoopt om Droomvlucht ook nog te kunnen bezoeken, maar de tijd ging al te hard. (Wendy had de rit virtueel kunnen maken). Het was al weer etenstijd, dus opnieuw proberen of we dit keer wel Polleke’s keuken in konden. Nu hadden we geluk. We hadden een grote tafel aan de rand, waardoor Wendy opnieuw gezellig bij ons aan tafel kon “aanliggen”. We hebben mogen genieten van een heerlijke pannekoek met kaas ,spek, uitjes, championnetjes of snoepjes. Na de pannekoeken hadden we als toetje de watershow Aquanuria. Natuurlijk hebben we enorm genoten van alle attracties, maar eerlijk gezegd genoot ik het meeste van de glimlach om Wendy’s gezicht. Elke keer als we weer ergens waren zag ik die diep gelukkige glimlach. Zelfs aan het eind van de dag bij de watershow was ze nog steeds enorm aan het genieten. We hebben de hele dag in de Efteling doorgebracht. Van te voren hadden we tegen elkaar gezegd, dat we al blij zouden zijn als het een uurtje zou lukken en zodra Wendy moe was, we gewoon dankbaar en tevreden naar huis zouden gaan. Dat Wendy dit een dag heeft volgehouden is een wonder. Ze sliep de dagen ervoor al heel veel. Na de watershow zijn we weer naar huis gegaan, dit keer met Luc en Sam bij mij in de auto en Ali in de ambulance erbij. Dan kon Wendy alvast rusten in de ambulance. Ook bij mij in de auto werd er al een uiltje geknapt. Moe, voldaan, maar vooral dankbaar kwamen we ’s avonds weer thuis. Dank jullie wel Mirjam en Corine, dat jullie een vrije dag wilden gebruiken om dit voor ons gezinnetje mogelijk te maken!