Toen mijn moeder na een gastroscopie op 9 april hoorde dat zij een agressieve vorm van maagkanker had en niet lang meer te leven had, besloot ik meteen om mijn 50ste verjaardag toch maar niet groots te vieren. Want hoe kon ik feestvieren als mijn moeder doodziek was? Of misschien op sterven lag of net was overleden?

Tot mijn moeder begin mei tegen me zei: “Ik wil dat je gewoon je verjaardag viert, zoals je eerder van plan was. Wàt er ook gebeurt!” En daarna: “En als jij dat leuk vindt wil ik er ook graag bij zijn.” Door een verpleegster in het ziekenhuis en een verzorgster in het hospice was ze geattendeerd op het bestaan van de Stichting Ambulance Wens. “Dat doe ik nòg liever dan nog een laatste keer naar Blijdorp of zo!”
Binnen een paar dagen was alles geregeld: een datum geprikt (zaterdag 18 mei), een reservering gemaakt bij een restaurant waar we vaak met mijn moeder kwamen, de gasten uitgenodigd, en… op 6 mei een aanvraag gedaan bij de Stichting Ambulance Wens! Wat waren we blij toen ik op 7 mei de bevestiging kreeg dat de wens werd ingewilligd!

Gedurende de dagen voor het feestje maakte mijn moeder zich wel zorgen. Hoe fit zou ze zijn? Zou ze het überhaupt wel halen? Zou ze onderweg wel de beschikking hebben over alle spulletjes die ze nodig had: spuugbakjes, een natte washand, een handdoek, de sondevoeding…? En zouden de vrijwilligers wel weten wat ze moesten doen? Ze had zich geen zorgen hoeven maken. Ruim voor de afgesproken tijd reden vrijwilligers Elly en Sylvia de ambulance voor. Er volgden een kennismaking, een overdracht, en het inpakken van alle benodigdheden. Het beertje in de groene jas kreeg een plekje, stijf in de armen van mijn moeder. En na een korte fotosessie op het plein voor het hospice, werden mijn moeder, mijn broer en ik in de ambulance geladen en reden we naar het restaurant.

Wat heeft ze genoten! Het was die dag prachtig weer zodat we lekker buiten konden zitten, en de brancard met mijn moeder heeft de hele middag op het terras gestaan, vanaf het begin van mijn feestje tot aan het einde. Mijn schoonzus en mijn neef hielden mijn moeder gezelschap, en vrijwilligers Elly en Sylvia zorgden ervoor dat het haar aan niets ontbrak. En bijna alle aanwezigen hebben een kort of wat langer gesprekje met mijn moeder gevoerd. Zo stond ook zij (figuurlijk) even in het zonnetje! Tegelijk met de meeste andere gasten vertrok ook mijn moeder weer, in de ambulance, vergezeld door mijn broer en schoonzus.

Die zondag vertelde mijn moeder aan ieder die het horen wilde hoe geweldig ze het vond dat ze bij mijn feestje was! Logisch, want na bijna vier weken in een kamer in het hospice, wachtend op de dood, is een zonnige middag op een vertrouwd terras, met dierbare mensen om zich heen, natuurlijk een welkome onderbreking. Maar het bleek meer dan dat. Na mijn feestje was haar wil om nog langer te leven verdwenen. Op maandag constateerde de verpleeghuisarts dat zij longontsteking had. Op dinsdagmorgen trok mijn moeder zelf de sonde uit haar neus met de mededeling dat het genoeg was. En na sedatie is zij dinsdagmiddag 21 mei rustig ingeslapen.

Langs deze weg wil ik de Stichting Ambulance Wens, en in het bijzonder de vrijwilligers Elly en Sylvia, nogmaals hartelijk bedanken dat zij dit mogelijk hebben gemaakt!


Jantine Koning
Dochter van mevrouw J. Koning-Monster