EEN DAG OM NOOIT TE VERGETEN.
Rond de klok van 11.00 uur stond de bemanning van een spiksplinternieuwe ‘Wens Ambulance”, Rinie en Muriel,  voor de deur van mijn kamer.  Zij kwamen mij ophalen om mijn wensen waar te maken. Een verjaardagscadeau van de kinderen t.g.v. mijn 97ste verjaardag. Grotendeels, heb ik begrepen, verzorgd en georganiseerd door Janneke. Kinderen, wat hebben jullie mij hier een dag vol van verrassingen mee bezorgd.
Heel, heel hartelijk dank voor dit grootse verjaardagsgeschenk. Om nooit te vergeten.                                                                                                                                                          

Vergezeld van Julia en Wilma, die de hele dag eveneens meegemaakt hebben, gingen wij, uitgezwaaid door een aantal verzorgenden, op pad. Ons eerste doel was het uit 1900 daterende Amerikaanse douanehuisje, staande op het dak van het douanekantoor, op het Industrieterrein aan de Waalhaven. Een geschenk van de Amerikaanse douane aan hun Nederlandse collega’s voor de aan hen geboden hulp tijdens de grootscheepse immigratie vanuit tal van Europese landen komende Joden, die de overtocht vanuit Amsterdam naar Amerika maakten. Maar omdat de bemanning van de Ambulance niet uit Rotterdam kwam en hier nog nooit van gehoord hadden, werd het een zoektocht van jewelste. Maar ja, het doel werd gevonden. Na zoeken en navraag doen, werd het gevonden en zagen zij, Julia en Wilma het voor de eerste keer. Knap hoor!  Mijn eerste wens was hiermee voldaan.

Mijn tweede wens was de “Landtong” in Rozenburg, ook wel “s Lands end” genoemd. Ook hier hadden zij (de bemanning) nog nooit  van gehoord. Maar toen ik hen vertelden dat zij richting Rozenburg moesten rijden was de rit van 23 km, via hun boordcomputer, snel gevonden en via de Vondelingenroute, arriveerden wij, binnen een half uur, op de plaats van mijn wens. Wat een verandering was het daar. Wat ik voor het laatst gezien had als een matig begroeide plaats was nu veranderd in een totaal begroeid gebied, met een prachtige verhoogde uitzichtplaats op de omgeving en op volle zee.  Voor ons de aanlegplaats van de Stena Line, iets verder Hoek van Holland, de Bergingshaven, Dirkzwager, de Noorder- en Zuiderpier en noem maar op.  Het zou een boek worden als ik alles zou omschrijven. De zee was tamelijk helder, dus van grote afstand zag je de schepen gaan en komen. Kortom opnieuw weer een belevenis en hiermee was mijn tweede wens vervuld.                                 

Inmiddels was de tijd aangebroken om op zoek te gaan naar een gelegenheid om de lunch te gebruiken, die na lang zoeken pas gevonden werd in de omgeving van de  Heijplaat.                                                                     

De derde verrassing was een rondvaart  door de Rotterdamse havens, aangeboden door de Spido. We werden om 13.30 uur verwacht om in te schepen. Helaas raakten we op de West Zeedijk in en file, waardoor we bijna een half uur te laat bij de Spido aankwamen. Hier werden we opgewacht door de kinderen, inclusief Hanneke en Hans, en een hele rij wachtenden om eveneens in te schepen. Wij gingen als eersten aan boord en het hele voorschip was voor ons gereserveerd. Geweldig! Er volgde een keurige ontvangst aan boord en we werden voorzien van een drankje. Uiteindelijk gingen te trossen los en ruim een kwartier te laat vertrokken wij voor de havenrondvaart. De kapitein verscheen bij ons met de felicitaties van de hele bemanning en de vraag wat mijn wensen waren. Op mijn antwoord dat mijn  “roots” ( Ik was toen 15 jaar oud) bij de Rotterdamsche Lloyd lag en ik nog graag een keer dicht langs de Lloydkade en de Schiehaven wilde varen, beloofde hij zonder bezwaren aan deze wens te voldoen  Het is inderdaad een fantastisch rondvaart geworden. Via de voormalige Rotterdamse Droogdok Maatschappij, waar ik behalve in mijn vooroorlogse jaren ook dikwijls in het dok gelegen had met één van de schepen van de  Lloydvloot, heb ik er in de oorlog ook twee jaar onder gedoken gezeten. Dit is echter een heel verhaal apart. Daarna werd ook de Waalhaven niet vergeten en toen volgde de oversteek naar de Schiehaven. Natuurlijk was daar niets herkenbaars meer te vinden. Behalve een groot containerschip, dat daar lag te lossen, was er niets meer van het oude Lloydterrein over. Het was volgebouwd met woningen en omgedoopt tot Lloydpier. Alleen het oude kantoorgebouw is gespaard gebleven en een Rijksmonument geworden.  Ik was en ben er toch gelukkig mee dat ik alles nog eens van zo dichtbij heb kunnen zien.
Vanuit de Schiehaven moest de oversteek weer gemaakt worden naar de goede wal, want normaal komt de Spido natuurlijk nooit in die hoek. Via het Charloisse Hoofd voeren we de Maashaven in en konden we de oude dame (S.S. Rotterdam) nog eens bewonderen. Vanuit de verte en als je aan boord bent, lijk het nog heel wat, maar van dichtbij begint het een aardige roestbak te worden. Jammer dat er zo weinig geld besteed wordt om het schip beter te onderhouden.  Vanuit de Maashaven werd de aanlegplaats weer opgezocht, waar we ruim 20 minuten te laat aankwamen. Al met al, ook weer een fantastische ervaring en een vervulde wens.
Wij gingen als eersten aan boord en vertrokken ook als eerste. Wat mij bijzonder fascineerde was, dat het ambulancepersoneel een applaus kreeg van de wachtende mensen. Aan de wal werden er nog de nodige foto’s gemaakt en afscheid genomen van hen die de rondvaart meegemaakt hadden.                                                                                                                                                  

Het was intussen 16.00 uur geworden toen wij onze reis vervolgden naar het volgende wenspunt, n.l. de Oude Haven en de kubuswoningen. Het was aan onze chauffeur goed uitgelegd door de jongens en zij reed er dan ook moeiteloos heen. Wat een rust gaat er uit van al die schepen die jarenlang hun trekwerk en/of hun vrachtvervoer verricht hebben over alle rivieren van Europa en nu in hun laatste jaren gebruikt worden als woonschip door de eigenaar zelf, of gekocht zijn door jonge mensen die er nu op wonen. Het is echt een wereldje op zichzelf en leuk om te zien hoe het er daar, in zo’n gesloten gemeenschap aan toe gaat. De achtergrond wordt gevormd door de Kubuswoningen en op het terrein voor de haven de ontelbare barretjes enz.                                                                                                             

Op naar mijn volgende wenspunt, n.l. KATENDRECHT. Jaren heb ik daar, ín de zestiger jaren, als jeugdmaatschappelijk werker in Clubhuis “De Boei” doorgebracht. Maar wie denkt ook nog maar iets van dat oude Katendrecht, behalve het Deliplein, terug te vinden vergist zich deerlijk en komt bedrogen uit.  Katendrecht is nu één grote bouwput, met overal nieuwbouw, een heel ander stratenstelsel en noem maar op. Jammer, ik had me er hier heel wat anders van voorgesteld om nog wat oude bekende plekjes terug te vinden, maar helaas, die vlieger ging niet op.                                                                                                                                                            

Dan maar verder naar een volgend wenspunt n.l. Het Charloisse Hoofd.  Veel herinneringen heb ik daar aan. Aan het begin van mijn  politieke loopbaan ín de tachtiger jaren, waren de houten loodsen van Gemeentewerken afgebroken en het terrein bouwrijp gemaakt voor woningbouw. Henk van Immerzeel – ook nog mijn buurman – was belast met Stadsontwikkeling en Woningbouw en ík met Verkeer, Openbare Werken en Openbaar Groen. Wij beiden hadden, samen met een staf van ambtenaren, toezicht op het geheel. Voor Henk een fluitje van een cent, want zijn partijgenoot Wim van der Have, was wethouder van Woningbouw en Stadsontwikkeling, maar voor mij, als enige CDA-er in het gezelschap was het allemaal veel moeilijker, temeer daar het er vanaf het begin al naar uitzag dat ik, met het huidige stratenplan, de verplichte parkeereis, nooit waar kon maken.  Het was Johan Schot – beheerder van het Openbaar Groen- die me uit de brand hielp. Hij stond een stuk groen af, mede met oog op de bouw van de eerste en enige Ondergrondse Water Zuiveringsinstallatie aan de Dokhaven. (Dat ik al die namen nog weet).  Wat is er vergaderd en hoeveel besprekingen zijn er alles aan vooraf gegaan Dat alles vond plaats in een Chinees Restaurant op het Charloisse Hoofd met de naam De Golden Duck (dank je wel Fred), toen beheerd door de grootouders van Alan Ming. Vader Ming voerde het gezag in de keuken en Alan oberde daar wat. Later heeft Alan de pacht van de Brouwerij, de eigenaar van het restaurant, over genomen en zijn we daar nog jaren wezen eten, verjaardagen gevierd en noem maar op. Op enig moment wilde de Brouwerij de pachttijd niet meer verlengen en wilde het verkopen of slopen. Aangezien Alan het geld hiervoor niet op kon brengen heeft hij het restaurant verlaten en is naar Den Haag verhuisd. Daar zijn wij hem tot op dit ogenblik uit het oog verloren. Het hele voorafgaande liet ik in mijn gedachten vanaf Katendrecht naar het Charloisse Hoofd de revue nog eens passeren. Hoe zou De Gulden Duck er nu bij staan? Ter plaatse aangekomen, stokte mijn hart in mijn keel. Was dit bijna zwart geschilderde totaal verpauperde en verwaarloosde  leegstaande bouwsel alles wat er overgebleven was van dat keurig uitziende, vrolijke restaurant?  Ongelooflijk! Totaal ontredderd ben ik nog wel even uit de ambulance geweest en daar wat rondgekeken en nog  genoten van het mooie uitzicht op de Muller- en Lloydpier, maar het verwaarloosde en troosteloze geheel, liet mij toch niet los.            

Ik had nog twee wenspunten n.l. de Wielewaal en een rondje PENDRECHT. De Wielewaal hebben we maar overgeslagen, ik had er ineens geen zin meer in.                                                                            Pendrecht hebben we nog wel van alle kanten bekeken. Daar kijk je de ogen ook op uit. Er valt weinig herkenbaars meer aan te ontdekken. Alleen onze woning aan de Hontenissestraat stond er nog en daar is Wilma nog snel even een foto van wezen maken. We hebben er even nog wat rond gereden, toch nog wel wat herkenbaars ontdekt, maar toen vond ik het genoeg. De vermoeidheid ging toeslaan en we keerden terug naar de Sonneburgh, waar we om 18.00 uur weer aankwamen.

Rest mij nog een hartelijk woord van dank uit te spreken aan Rinie en Muriel, het ambulance personeel. Wat een zorg en met zoveel liefde hebben jullie deze dag tot een onvergetelijke dag gemaakt.  HEEL, HEEL ERG BEDANKT HIERVOOR.
Natuurlíjk ook aan jullie, lieve kinderen, komt een  Dank Jullie Wel toe, voor dit prachtige verjaardagsgeschenk. Dat dit allemaal nog mogelijk is geweest, had ik niet van durven dromen. Fijn ook, dat ik Julia en Wilma de hele dag bij mij had. Ook voor hen, weest daarvan overtuigd, is het een dag van genieten geweest.
WAT EEN DAG, OH WAT EEN DAG.
EEN DAG OM NOOIT TE VERGETEN.
Pa/Henk van Oostende