Mijn bevindingen met de Stichting Ambulance Wens

Eén keer per jaar houden wij een familieweekend in Rocroi in Noord-Frankrijk, waar mijn zwager een tweede huis heeft. Ik ben terminaal ziek en de reis er naartoe duurt vier uur en is zittend in een auto niet meer te doen voor mij. De palliatief verpleegkundige had mij al gewezen op de mogelijkheid van vervoer per ambulance. Terwijl ik met mijn man een kort ritje in de auto maakte zat ik erover na te denken toen we ineens een Wens Ambulance inhaalden. Ik had ze nog nooit eerder gezien dus dit kon geen toeval zijn. Ik moest actie ondernemen. Ze bleken ook op het buitenland te rijden en mijn wens kon vervuld worden. Op de heenweg is mijn zoon meegereden en hebben we eerst gezellig zitten praten. Na een plaspauze ergens onderweg heb ik het laatste deel van de route geslapen. De brancard ligt heel goed en de begeleiders waren uiterst vriendelijk en behulpzaam. Op de terugweg twee dagen later reed er geen familielid mee maar ook nu weer was de begeleiding vanuit de Stichting prima. Ik sleep overal mijn eigen hoofdkussen achter me aan en merkte ’s avonds thuis dat ik hem in de ambulance had laten liggen. De volgende dag waren mensen van de Stichting zo aardig om mijn kussen naar mijn zus in Pijnacker te brengen en zij kwam de volgende dag al bij mij op bezoek in Deventer, dus ik heb m’n kussen maar kort hoeven missen. Voordat ik ziek werd had ik nog nooit van de Stichting Ambulance Wens gehoord maar het is heel mooi dat er zoiets bestaat en dat zij op deze manier wensen van mensen kunnen vervullen. Heel erg bedankt daarvoor!

Anke Peters Deventer, 23-7-2018