11 maart 2017 De ambulance wens van Rob wordt vervuld

Mijn vriend Rob is 84 jaar en woonde tot voor enkele maanden nog helemaal zelfstandig in zijn appartement samen met zijn hond. Op 30 december 2016 belandt hij in het ziekenhuis vanwege een longontsteking en daarna op een revalidatieplaats in het Beatrix Verpleeghuis in Culemborg. Hij gaat hard aan het werk met de fysiotherapie om weer naar huis terug te kunnen, en aanvankelijk lijkt dat te slagen. Maar na een paar weken geeft het lichaam het op. Rob kan niet meer naar huis, want hij heeft 24 uurs zorg nodig. Rob blijkt terminaal. En Rob wil maar één ding: een laatste keer terug naar zijn huis met de vertrouwde meubels, foto’s en spulletjes, en in zijn eigen leunstoel knuffelen met de hond.

Het lijkt onmogelijk om dit met de familie en de thuiszorg te realiseren! Maar op dat moment stelt een verpleegkundige van ‘het Beatrix’ voor om de Stichting Ambulance Wens te benaderen. Zij heeft dit vaker geregeld voor bewoners die stervende zijn, en weet mij helemaal gerust te stellen. Wij hoeven er alleen maart voor Rob te zijn om samen een gezellige dag met elkaar te hebben. Er komen twee vrijwilligers met de ambulance mee die de hele dag bij hem blijven, en hem kunnen verzorgen als dat nodig is.

Ik had geen idee wat ik kon verwachten, en raakte daar best wel een beetje gestressed van. Rob blijkbaar ook, want die belde wel drie keer om zeker te weten dat ik er zou zijn als hij thuis aankwam. Natuurlijk was ik thuis en rond een uur of half twaalf werd er aangebeld en stond de ambulance voor de deur met Cees en Marianne, en Rob prinsheerlijk op de brancard. Alle stress viel direct van me af. Rob werd veilig geïnstalleerd in zijn favoriete leunstoel, de hond kwam er gezellig bij liggen en het voelde bij de koffie al meteen of Cees en Marianne oude bekenden waren die even kwamen bijkletsen. Cees en Rob bleken beiden Rotterdammers, en bekend te zijn met de Rotterdamse haven. De sterke verhalen van vroeger vlogen bij de koffie en de soep over en weer en daarbij werden er ook nog oude fotoalbums uit de kast getrokken. Geweldig! Rob bleef de hele middag wakker, en helder van geest. Marianne maakte ondertussen af en toe ongemerkt familiefoto’s.

Nadat we de zoon van Rob en zijn vriendin gezamenlijk weer hadden uitgezwaaid werd het tijd om Rob weer terug te brengen naar het Beatrix. Maar er kwam toen nog een verrassing uit de hoge hoed: we mochten een toeristische route uitkiezen om nog even langs een paar plekken te gaan waar Rob speciale herinneringen aan heeft! Liggend in de ambulance had hij vrij zicht naar opzij en naar achteren, dus onderweg kon hij fijn om zich heen kijken. En ik mocht met Rob meerijden, achterin, bij de brancard.

Natuurlijk kozen we een ritje over de dijk langs de rivier de Lek, om uit te komen bij de spoorbrug en het veer naar Schalkwijk, waar het uitzicht prachtig is en waar altijd wat te beleven valt. Cees parkeerde de ambulance zo dat de achterkant naar de Lek gericht was. De achterdeuren gingen open en de brancard werd een stukje naar buiten gerold zodat Rob helemaal om zich heen kon kijken. Op de foto zie je dat hij heel intens geniet. Hij kon er bijna geen genoeg van krijgen! Hij heeft de pont zeker drie keer over zien varen, waarbij hij zwaaide naar de auto’s die er af kwamen rijden.

Intens moe van alle indrukken , maar ook intens dankbaar dat hij deze dag mocht beleven, werd Rob weer teruggebracht naar het Beatrix en namen we afscheid van Marianne en Cees. Vrijwilligers van de Stichting Ambulance Wens, wat geweldig dat jullie er zijn en dat jullie dit allemaal mogelijk maken!

Lieve Marianne en Cees, bedankt voor deze heerlijke dag!

Margot Kersaan.