Mijn moeder had al meerdere keren de wens uitgesproken nog eens naar haar geboortedorp Elst te willen. Ze is 91 jaar, heeft Alzheimer, is gekluisterd aan bed en woont in Nijevelt, een verpleeghuislocatie van de Stgt. Waalboog in Nijmegen. Wij, haar kinderen, wisten niet van het bestaan van de Stichting Ambulance Wens. De instelling waar mijn moeder woont ook niet, tot het moment dat een van de personeelsleden zich een gesprek herinnerde met een collega van een andere afdeling over deze mogelijkheid. En toen ging het snel. Mij werd gevraagd of ik data wilde doorgeven. Ik gaf o.a. data door voor de week erna, omdat dan onze jongste zus uit het buitenland zou overkomen. En warempel, ik kreeg bericht dat het uitje zou plaatsvinden op Oudjaarsdag. Een dag waarop vrijwilligers misschien toch liever bij hun familie zouden willen zijn. De dag waarop betreffende zus ook nog eens jarig is. Ongelooflijk dat het allemaal zo snel kon en ook nog op die speciale dag. Het werd een heel gezellig familie uitje.

Om 11.00u. arriveerden de vrijwilligers Ed en Gerdi met de ambulance bij het verpleeghuis. Ze hadden er al een flinke rit opzitten. Tijdens een kopje koffie namen we de route door en een van de personeelsleden informeerde Gerdi in hoofdlijnen over de conditie van mijn moeder. Mijn moeder kon niet alles bevatten, maar dat we op pad gingen was haar wel duidelijk. Voor het eerst sinds een half jaar kwam ze weer buiten. Mijn broer reed met zijn auto voorop. Mijn zus en ik reden mee in de ambulance. Zo gingen we op weg naar Valburg naar het huis waar het gezin van onze vader lange tijd heeft gewoond. Dit huis werd na de oorlog de eerste woonstek van onze ouders en het was tevens het geboortehuis van mijn broer. Het was voor ons een verassing dat Ed en Gerdi de brancard uit de ambulance haalden zodat ze het huis goed kon zien. Of mijn moeder het huis herkende weet ik niet, maar ze straalde. Daar doe je het voor. Ze meende in ieder geval een pand verderop te herkennen. Dat was volgens haar vroeger een café waarvan ze de naam nog noemde. Daarna reden we naar het kerkhof en weer rijdend met de brancard, bezocht ze het graf van haar in de oorlog omgekomen broer, het graf van haar ouders, zus en van haar onlangs overleden broer. Een hele belevenis voor haar. Daarna rolde de brancard door naar een horecagelegenheid waar we voor de lunch hadden afgesproken. Men had speciaal voor ons een deel van de ruimte met dubbele deuren gereserveerd, zodat de brancard gemakkelijk naar binnen kon. Er voegden zich nog meer familieleden bij het gezelschap waaronder de laatst overgebleven schoonzus van mijn moeder. Zijzelf heeft al haar broers en zussen overleefd.

Na de uitgebreide lunch liepen we met brancard door de winkelstraat naar het centrum van het dorp. We passeerden het in de oorlog vernielde huis waar mijn moeder met haar ouders, broers en zussen heeft gewoond. We bekeken het woonhuis annex sigarenwinkel dat voor haar ouders na de oorlog is gebouwd. We stonden stil bij winkels of woonhuizen waar ze vroeger mee te maken had. Het was droog en de zon kwam regelmatig door. Beter weer hadden we ons voor de tijd van het jaar niet kunnen wensen. De winkels waren open en de markt sloot net. Druk dus. We liepen dezelfde weg terug naar de ambulance zodat ze de voor haar speciale plekken nog eens kon zien. Ze vond het erg gezellig en wil nog wel een keer terug om te winkelen. Ik zie het al voor me.

De vrijwilligers hadden ruim de tijd. Meer tijd dan mijn moeder aankon. In Nijmegen hadden we nog twee woonplekken op het oog, maar doordat mijn moeder vermoeid raakte hebben we gekozen voor het huis met de vroegste herinnering. Daarna reden we terug naar het Verpleeghuis, waar we tegen 16.00u. aankwamen.

Mijn moeder genoot van alles wat ze zag en van alle aandacht. Uiteraard is ze het de volgende dag weer vergeten. Maar dan zijn er altijd nog de foto’s en het mascotte beertje in ambulance tenue, waardoor we steeds opnieuw met haar over deze prachtige dag kunnen praten. Ook voor ons, haar kinderen, was het een dag van samenzijn en herinneringen ophalen. Ook wij hebben genoten. Wij zijn de Stichting Ambulance Wens, in het bijzonder Ed en Gerdi, erg dankbaar dat zij deze dag voor ons mogelijk hebben gemaakt. Wij zullen vol lof het werk van jullie Stichting doorvertellen. Duizendmaal dank.

Met vriendelijke groet,

Marian J.W. Veugelers.