Op woensdag 22 juli 2015 heeft de Stichting Ambulance Wens het mogelijk gemaakt dat mijn moeder nog eenmaal haar man (mijn vader) kon zien. Mijn moeder (88 jaar) is die ochtend vanuit het Meander ziekenhuis naar een hospice gebracht (Ligtenberg in Amersfoort) en heeft helaas niet lang meer te leven. Mijn vader (87 jaar) is al geruime tijd dementerend en wordt liefdevol verzorgd in Davids Bolwerk in de Koperhorst te Amersfoort. Tot een jaar geleden woonden ze samen in een verzorgingsflat in de Koperhorst. Daarna kon mijn moeder nog naar haar man toe omdat ze in dezelfde locatie leefden. Afgelopen 9 mei waren ze 64 jaar getrouwd. De laatste tijd ging mijn moeder echter heel hard achteruit en heeft ze ons (mijn gezin) laten weten nog eenmaal haar man te willen zien.

Mijn man heeft maandag 20 juli het formulier op de website ingevuld en gevraagd of mijn moeders wens zo snel mogelijk kon worden ingewilligd. Beiden zijn bedlegerig en kunnen absoluut niet meer in een rolstoel of zo worden vervoerd. De Stichting Ambulance Wens nam dinsdag 21 juli gelijk contact op en heeft gisteren de laatste wens van mijn moeder uit laten komen. Het was een prachtig moment toen ze elkaar zagen en heel ontroerend hoe mijn vader zijn vrouw nog een bloemetje gaf. Ondanks de dementie van mijn vader beseften beiden wat dit betekende.

Na het samenzijn zijn we met de ambulance en mijn vader nog naar de Trekvogelweg gereden. Daar hebben ze samen 36 jaar gewoond (ik ben er opgegroeid) totdat ze in 2003 naar een bejaardenflat zijn verhuisd. Mijn vader herkende het huis onmiddellijk en heeft ook daar enorm van genoten.

Wij zijn Stichting Ambulance Wens en in het bijzonder Debbie en Frank heel dankbaar voor het vervullen van de wens van mijn moeder. Zonder hen zou dit absoluut niet mogelijk geweest zijn en hoewel we beseffen dat dit heel definitief was, we emotioneel veel te verduren hebben, zullen we dit nooit vergeten! Hun samenzijn, de lach van mijn vader, de lieve woorden van mijn moeder, dit was prachtig…

Hartelijk dank en lieve groet,

Namens mijn gezin

Monique Vijfhuizen – van Koersveld