Beste Ambulance Wens,

Ik wil U bij deze hartelijk bedanken voor de geweldige dag u mijn moeder, 86 jaar, heeft gegeven op de trouwdag 17 juli van haar kleinzoon Wesley / mijn zoon. De wens was voor mijn moeder. Ze heeft ongelofelijk genoten van de hele dag. Doordat mijn moeder zo heeft genoten is het voor mijn vader ,83 jaar, ook een onvergetelijke dag geweest.

Helaas heb ik ongeneselijk kanker en mijn levensverwachting is dan ook kort. Voor deze reden is het huwelijk van mijn zoon een jaar vervroegd en vast gezet op 17 juli 2015. Mijn moeder en vader keken heel erg naar het huwelijk uit want het was hun laatste kleinkind/kleinzoon die nog niet was getrouwd. Maar nu ging het toch gebeuren al hoewel de omstandigheden die achter de versnelling zat niet optimaal waren maar dat feit hebben we met z’n alle aan de kant gezet om er een mooie dag van te maken.

Totaal onverwachts heeft mijn moeder ongeveer 2 maanden gelden de diagnose (ongeneselijk) longkanker gekregen en met een zeer korte levensverwachting. Haar krachten worden dagelijks minder en de kanker is zover uitgezaaid dat behandeling (chemo en/of bestraling en/of medicijnen) geen zin meer heeft, in feite het zou haar overlijden bespoedigen. Lopen van de slaapkamer naar de eetkamer kost bijna al haar krachten waardoor ze aan huis gekluisterd zit. Dus zag het er helemaal naar uit dat ze de bruiloft zou moeten missen. Ze wilde en durfde niet bij haar dochter en man in de auto te stappen, die mijn moeder en vader dan naar het huwelijk zou brengen, bang omdat er wat zou kunnen gebeuren onderweg en dat het te vermoeiend voor haar zou zijn. Hoe graag ze ook bij het huwelijk wilde zijn, weigerde ze om te gaan.

Uiteraard was mijn moeder en de hele familie erg verdrietig dat ze niet op het huwelijk van haar kleinzoon zou kunnen zijn. Totdat de huisarts ons informeerde over Stichting Ambulance Wens. Dit was ongeveer een week voor het huwelijk. Mijn moeder zag dit wel zitten omdat ze dan op een brancard zou liggen en gediplomeerde verzorging bij zou zijn.

Wij hebben toen gelijk naar jullie gebeld en bijna gelijk kregen we de bevestiging dat er een ambulance op 17 juli voor haar klaar zou staan voor zo lang ze wil en kan. Dit was natuurlijk GEWELDIG nieuws. Mijn moeder fleurde weer wat op want nu kon ze bij het huwelijk van haar kleinzoon Wesley zijn.

Op de dag zelf, 17 juli, werd ze om half elf opgehaald door twee kanjers van vrijwilligers namelijk Sandra en Hans. Wat zijn deze mensen goud waard. Mijn moeder zat al te wachten en was er vrolijk want ze er heel veel zin in. Ze werd heel netjes en voorzichtig op de brancard gelegd en in de ambulance gebracht. Mijn moeder had aangegeven dat ze ook naar mijn huis wilde komen omdat daar alle gasten zich verzamelde om dan naar het stadhuis te gaan. Om ongeveer kwart voor twaalf kwamen ze bij aan met de ambulance en je kon zien dat ze nu al genoot dat ze er bij was. Ze heeft Wesley aan zien komen rijden in de trouw auto en wat later toen de bruid Ylva beneden was, heeft het bruidspaar speciaal wat tijd vrij gemaakt voor hun oma en opa. Een uurtje later was het vertrek naar het stadhuis. Een kleine tegenslag want de brancard paste niet in de lift. Na een zeer kort overleg tussen Hans/Sandra en de bode van het stadhuis was er een oplossing gevonden. Oma werd door Hans en Sandra met de lift naar boven gedragen en vier sterke mannen hebben de brancard via de trap naar boven gebracht. Op deze manier kon oma toch in de trouwzaal zijn. Ze had de best plek van ons iedereen, vlak naast de bode en de trouw ambtenaar. Oma heeft liggen genieten van de hele ceremonie.

Iedereen dacht dat oma nu wel zo moe zou zijn en naar huis zou willen maar ze gaf duidelijk aan dat ze nog even mee wilde naar de feest locatie. Natuurlijk even overlegd met Hans en Sandra en die gaven aan dat het totaal geen probleem zou zijn al zou ze tot middennacht willen blijven. Kanjers zijn jullie. Dus oma ging mee met alle gasten naar de feest locatie. Ook daar heeft e weer genoten maar ook de rest van de familie was erg blij dat oma er bij was. Net voor het eten om ongeveer zes uur gaf oma aan dat ze naar huis wilde omdat ze nu toch wel erg moe was. Omdat er een zeer informele sfeer was en iedreen goed kon opschieten met hans en sandra, kwamen ze het idee om oma door de eetzaal weg te rijden. Dit was zn succes dat er door iedereen afscheid van oma genomen werd genomen en ze onder luid applaus weg gereden werd naar de ambulance, het leek de koningin wel die weg ging. Daarna hebben Hans en Sandra oma weer veilig in de ambulance gezet voor de rit naar huis.

Dat oma het huwelijk heeft meegemaakt heeft voor haar heel veel betekend. Ook voor mijn vader was dit een onvergetelijke dag om zijn kleinzoon te zien trouwen. En spreken we nog niet wat het heeft betekent voor het bruidspaar zelf. Ook de rest van de familie is Stichting Ambulance wens heel veel dank verschuldigd voor het feit dat deze wens in vervulling is gegaan.

Het blijkt dat oma al haar energie heeft gegeven op de dag van de bruiloft want afgelopen vrijdag 24 juli om 1945 is ze in haar slaap overleden.

Onze special dank gaat naar de twee kanjers Hans en Sandra die voor oma en opa en eigenlijk iedereen er een speciale dag van hebben gemaakt en voor wie niets teveel voor was en gelijk klaar stonden voor oma als er iets was. Jullie zijn geweldig.