Ruim voor 9 uur waren de chauffeur Rob en verpleegkundige Ria van de Stichting Wens Ambulance met de beer Mario (die Johan als cadeautje kreeg) bij ons. Na kennismaken en een kop koffie zijn we gaan rijden. Johan en ik mee in de ambulance en de kinderen er achteraan. De rit naar de boot in Den Helder ging super snel, ondanks het slechte weer. We kregen heel veel mailtjes en appjes tijdens de reis van mensen die zich zorgen maakten over het weer. Ik kreeg zelfs een foto van het scherm van buienradar met de mededeling dat het op Texel droog was. Op Texel was het inderdaad de hele middag droog; af en toe was er zon en het waaide wel heel erg hard en en het was best frisjes.

Johan lag comfortabel op de brancard met een heel goed matras en ik zat in een stoel naast hem. De achterklep van de ambulance is bijna helemaal van glas en dus had Johan een heel mooi uitzicht. Wij konden wel door de geblindeerde ramen naar buiten kijken maar je kunt van buiten niet naar binnen in de ambulance kijken. Per app heb ik de kinderen laten weten dat wij alles wel konden zien! Toch hebben ze wel wat uitgespookt denk ik...

De ambulance was de laatste auto die nog mee kon met de boot van 12 uur. De auto met de kinderen kon net niet meer mee. Ze hebben gewacht op de volgende boot van 13 uur. Op Texel aangekomen heeft Rob de ambulance op de haal- en breng plek bij de veerboot gezet met de achterklep open. Johan heeft genoten van het uitzicht op de haven en de aankomst van de boot Dokter Wagemakers met daarop de kinderen. Met de verrekijker kon Johan de kinderen aan boord zien staan zwaaien. Eigenlijk kwam het best goed uit, dat ze de boot gemist hadden! Het was prachtig om naar te kijken.

Op het eiland zijn we eerst naar Oudeschild gereden. Daar hebben we het geroken: de lucht van een vissershaven! Dat kan ik niet beschrijven. Degene die er wel eens geweest zijn die weten het! Hier was het ook tijd voor een groepsfoto; met dank aan Rob en Ria die ons op de foto hebben gezet. Ria heeft een huisje op Texel en ze heeft Rob een toeristische route laten rijden naar een nieuw natuurgebied op Texel: Utopia. Het leek een beetje jammer dat je daar met de auto niet mag komen, maar Rob vond dat dat wel moet kunnen omdat Johan anders het niet zou kunnen zien! De mensen van Natuurmonumenten in dit gebied die toezicht houden waren het daar gelukkig helemaal mee eens. Dus doorrijden en de auto dwars op de dijk de achterklep open en genieten van zoals Johan zegt van ‘wel een paar miljoen vogels daar op Utopia’. Het was echt fantastisch die miljoenen vogels te zien en te horen!

Daarna zijn we binnendoor slingerend richting de Cocksdorp gereden. In de Cocksdorp verbleven wij steeds tijdens onze vakanties en dus moesten we kijken of alles er nog was. Er was wel wat, maar niet erg veel veranderd. De viskraam van Lange Ben was er nog wel maar de naam was veranderd. Vanuit Cocksdorp richting Vuurtoren bedacht ik, dat ik graag over het Wad wilde kunnen kijken. Daar mag en kun je niet komen met de auto. Rob vond een hek dat niet slot zat en dus kon het wel (mocht nog steeds niet!). Marjolein en JanWillem waren al in ambulance overgestapt en Jeroen en Marloes hebben de auto laten staan voor het hek. Ze liepen achter de ambulance aan de dijk op alsmaar wachtend tot die een keer zou stoppen. Maar Rob reed achterwaarts helemaal de dijk op en nog verder over de dijk zodat Johan weer een geweldig uitzicht over het Wad richting Vlieland had. Dat was echt een geweldig uitzicht. Ook hier hebben we enorm staan te genieten van het water, de vogels, het geluid, de lucht en het uitzicht! Ik heb een prachtige orchidee gespot (tja met mijn ene oog!).

We mochten stiekem met z’n allen in de ambulance de dijk af en hebben daar het hek weer netjes achter ons gesloten en zijn naar de Vuurtoren gereden om daar te genieten van het strand. Ik kan het niet helemaal goed beschrijven maar hier wilde Johan zo graag zijn. Zijn en kijken. Daar heeft hij alle tijd en ruimte voor gekregen. Het was goed en mooi! Ik heb enorm genoten van het tevreden gezicht van Johan; hij was waar hij wilde zijn en hij heeft ervan genoten! Tot dat Johan zei ‘Zo het is goed geweest. We gaan weer naar huis.’ De vermoeidheid was zichtbaar. In Oudeschild zijn we gestopt om in alle rust wat te eten. Johan in de ambulance en wij met z’n allen bij de achterklep eromheen. Het was een heerlijk broodje verse garnalen!

Om 17 uur konden we met de boot mee. Nu wel met z’n allen op één boot en dat was heel gezellig! Even kletsen met Rob en Ria. Een knuffel voor Johan, voor mij, voor elkaar en de beren. De terugreis ging snel en iedereen was moe. Johan deed af en toe dutje en eerlijk is eerlijk eigenlijk deed iedereen dat behalve de chauffeurs. Om 19.30 uur waren we thuis. Moe maar helemaal voldaan! Het was een hele mooie en bijzondere dag. We hebben genoten van Johan’s wens. Jeroen heeft ’s avonds een foto op Facebook gezet met de prachtige tekst: ‘Soms, heel soms komt een wens uit. Fantastische dag gehad op Texel!’. Ik sluit me daar helemaal bij aan! Het was een fantastische dag op Texel dankzij de mensen van de Stichting Wens Ambulance. Vooral Rob en Ria heel erg bedankt. Dankzij jullie was het voor ons een mooie en vooral ook ontspannen dag.

Geschreven door echtgenote Anita Hol-Bubeck