Begin juni heeft Johan het huis onverwacht moeten verlaten. De gevolgen van zijn hersentumor zijn dusdanig dat hij er niet meer naar terug blijkt te kunnen. Het is zoals het is, maar het is wel enorm verdrietig.

Het hospice Wageningen heeft vrijdag 27 september voor ons een aanvraag ingediend om Johan de kans te bieden alsnog 'dag huis' te zeggen. Gisteren, 1 oktober, was het al zover en kreeg Johan die kans om, liggend op een zachte en comfortabele (bed)brancard, huis en tuin nog eens te bekijken en heel basaal, samen te zijn in zijn eigen huis. Samen koffie drinken, samen van de tuin genieten die er in het zonnetje extra vrolijk bij lag. Het tuinhuisje te bekijken dat zo mooi is geworden dankzij het opknapwerk van lieve vrienden. Het samen eten van de heerlijke soep die zijn zusje had gemaakt. Het prachtige herstboeket van de familie dat ook al zoveel vrolijkheid uitstraalde. En niet te vergeten het samen met de (klein)kinderen pizza eten, wat een gezellige drukte gaf.

De mensen van de wensambulance, Hans en Joost, waren de hele tijd aanwezig, zonder dat wij er last van hadden. Integendeel, ze gaven ons het veilige gevoel dat alles goed zou komen. Heel fantastisch allemaal. Kortom het was een emotioneel maar erg mooi gebeuren waar we van hebben genoten en waar we met een gevoel van geluk op terug kijken.

Johan is inmiddels weer terug in het hospice en heeft veel moois om over na te denken zo zei hij mij bij het weggaan. Vanochtend tijdens het ontbijt, met mascotte Mario in de hand, heeft Johan de overige gasten en het verpleegkundig personeel uitvoerig verteld over zijn ervaringen van gisteren. Ook over de betekenis van Mario en die van Kees Veldboer. Voor de toehoorders een ontroerend verhaal.

Het leek zo onmogelijk om even naar huis te kunnen. Voor jullie wensenrijders blijkt niets onmogelijk! Dank jullie wel voor deze voor ons onvergetelijke en prachtige middag.

Johan en Will, Wageningen