Vanuit Nieuwerkerk aan den IJssel naar Scheveningen om een visje te gaan eten.

Zoals in het verleden met mijn man, even de haven aan doen, visje eten, dat was de wens van onze moeder. Die werd 24 september waarheid.

Wel wat mistig, maar dat mocht de pret niet drukken. Rond 10.15 uur reden Enrique en Anita de wensrijders de ambulance voor. Kopje koffie om vervolgens moeder per brancard in de wagen te laten glijden, wij, mijn zus en ik ernaast.

De rit naar Scheveningen toe door de geblindeerde ramen kon moeder doordat ze ook achteruit reed op het gemak kijken wat er allemaal verandert was en bijgebouwd. Stapvoets over de boulevard of dat we van koninklijke huizen waren. Konden ook wij, op het gemak kijken zonder zand tussen de tenen te krijgen. Er was genoeg bedrijvigheid, de zee was zo glad als een aal. Bij het visrestaurant “Simonis” aangekomen bleken daar 2 van haar kleinzoons ook te zijn. Er werd ruimte gemaakt, bleef voor ons gereserveerd, zodat er in alle rust van “de vis” genoten kon worden. Wat vroeger een visje was, bleek nu een bord vol. Zeer smakelijk.

De wens was vervuld, hoe gaan we nu naar huis? Achter 1 kleinzoon aanrijdend ( de ander ging zijnsweeg) kon hij zijn werk als hovenier laten zien aan zijn Oma. Rotterdam niet meer aangedaan, het was goed zo, met de zeelucht in de neus, binnendoor weggetjes geregeld door Enrique langs de Schie naar Nieuwerkerk aan den IJssel. Daar aangekomen, van de brancard op bed, om deze speciale dag diverse malen te herbeleven door het aan een ieder te vertellen. Daar kunnen wij als dochters nog aan toevoegen en uitspreken, onze hartelijke dank. Een hele ervaring om zo’n dag van een geheel andere kant mee te mogen maken. 

Succes met dit mooie werk en tevens de complimenten voor Enrique en Anita.

Van familie van der Wal.