Nog een keer naar het strand was Mariannes grote wens. En dan wel het strand van Burgh Haamstede, want daar liggen heel wat herinneringen: als kind al ging ze daar kamperen met haar ouders en later met de kinderen is ze er veel geweest.

Woensdag 21 augustus is het zover (wonderlijk mooi trouwens hoe snel en soepel alles geregeld wordt: nog geen week na onze aanvraag mogen we al mee!): Hans en Flora rijden voor met de ambulance en maken meteen duidelijk: het is jouw dag, Marianne!

En dat wordt het ook! We rijden met de ambulance door de duinen en door een hek waar verder niemand door mag……helemaal het strand op tot vlak bij een strandpaviljoen. Met behulp van de sterke vrijwilligers van de reddingbrigade lukt het om de brancard door het laatste stukje mulle zand naar het paviljoen te duwen.

De zon gaat schijnen en Marianne ligt onder de parasol te genieten.

Wat zou het heerlijk zijn als ze nog een laatste keer de zee in kan. Maar ja, hoe dan? Er staat een strand rolstoel, maar omdat Marianne zelf niets meer kan is het vraag of dat gaat lukken…..

Het lukt!

Weer met hulp van al die lieve mensen. Daar zit ze, in de strandrolstoel, met de benen in het water….we worden er vrolijk van! Onze broeken zijn doorweekt, maar dat mag hem de pret niet drukken.

Marianne geniet, met een onderliggend besef: dit is de laatste keer. Dat maakt het ook ontroerend.

Flora en Hans, we willen jullie nogmaals danken: wat een mooie mensen zijn jullie. God zegen jullie en alle andere wensrijders!

Annemarie en Marianne