Dinsdag hoorde ik via de hospice voor het eerst over de Stichting Ambulance Wens. Mijn moeder zou er ook voor in aanmerking komen. Moedertje 97jaar heeft géén wensen meer, haar leven is goed geweest en zou het liefst vredig inslapen. De wensen die we haar opperde vond zij niet nodig. Op het “juiste” moment viel de rouwkaart in de bus van haar schoonzus, ook 97jaar. Heel graag zou ze naar de uitvaart gaan. We zijn gelijk gaan bellen en inschrijven en binnen een half uurtje had ik al antwoord dat het geregeld kon worden voor a.s. zaterdag.

De dag van de uitvaart werd ik al vroeg gebeld door een vrijwilliger van de hospice, mijn moeder voelde zich niet lekker, heel moe en moest overgeven. De vraag werd gesteld of we het wel door moesten laten gaan. Dit alles ging langs moeder heen, haar korte termijn geheugen werkt niet al te best. Aangezien we om 12uur pas verwacht werden in de kerk hadden we nog wat tijd, dus alles rustig aan gedaan.

De ambulance was mooi op tijd, nog even gezellig samen koffie gedronken en kennis gemaakt met de vrijwilligers. De rouwkaart nog even laten zien, want ze wist niet meer wat er te gebeuren stond. Dit was wel het laatste wat zij voor haar schoon zus kon doen, vond ze. Een beetje onwennig plaats genomen op de brancard, goed ingepakt en lekker ondersteund door kussentjes zat ze daar. Onderweg nog wel een paar maal gevraagd, waar gaan we nu heen?

Heel mooi opgebaard lag haar schoonzus, het deed haar goed om toch nog afscheid te nemen. En ook om verre familieleden weer te zien. In eerst instantie zouden we alleen naar de Uitvaartmis gaan, maar het beviel allemaal zo goed, dat ze zelf besloot om ook naar de crematie te gaan. Dit was géén probleem, ook al stond het niet in de planning.

Wij allemaal, hebben er een heel tevreden gevoel aan overgehouden. Ook voor mijn moeder was het erg goed. Nu ze het allemaal zelf heeft meegemaakt zal het ook in haar geheugen blijven en dat is voor haar toch wel erg fijn.