Hallo beste medewerkers van SAW,

Toen schoonvader in het hospice werd gevraagd, wat zijn hobby's waren, of iets wat hij nog graag zou willen doen, kwam het woord al gauw op "sport". hij zou nog zo graag een wedstrijd live mee willen maken van zijn club "Philips", zoals hij ze altijd noemde.

Op aangeven van Jan, een medewerker van het hospice, die bekend was met zowel SAW als PSV, werd er een intakeformulier ingevuld. En waarachtig, binnen een week ontvingen we een bericht, waarin stond dat ze zijn grote wens waar gingen maken en of hij er maar voor wilde zorgen dat hij op 27 april klaar stond. Per ambulance zouden ze hem en nog een genodigde op komen halen om ongeveer kwart over zes.

Ik was uitgekozen om hem te vergezellen. Omdat de ambulance van Rotterdam af moesten komen, waren ze door drukte op de weg iets later dan afgesproken en hij was toch wel zo zenuwachtig, dat hij zich al af ging vragen of ze hem niet waren vergeten. Nee, hoor, ruim op tijd voor de wedstrijd kwamen Elly en Gerard met een brancard binnenwandelen en kreeg hij een beertje, "Marco" genaamd, en werd hij geholpen om op de brancard te gaan liggen. Het viel me direct op hoe aardig, hulpvaardig en zorgzaam ze waren, alsof het een familielid betrof. En dat bleef de hele tijd zo. Toen we in de ambulance zaten, werd de navigatie ingesteld en waren we al snel op weg naar de Eindhovense binnenstad. Als we iets nodig hadden of er was iets, dan moesten we dit maar aangeven".

Bij het Philipsstadion werden we ontvangen door Jan en de hoofdsteward, die ons via een kortere weg naar een soort kantine brachten, waar we iets te drinken kregen aangeboden en even een tussenstop moesten maken eer we verder richting de spelerstunnel gingen. Daar verschenen de spelers van PSV en Groningen levensecht en terwijl Toivonen nog even wat rek- en strekoefeningen deed naast de brancard, gingen Foxy en Dick Advocaat even later welwillend met schoonvader op de foto. Hij vond het nu al geweldig, terwijl de wedstrijd nog moest beginnen en hij ook niet wist wat er nog komen ging.

Het was een geweldige wedstrijd, met een fantastische sfeer in het stadion, mede natuurlijk omdat Philips binnen een kwartier al driemaal had gescoord. Mijn schoonvader zat intens te genieten, af en toe met de tranen in de ogen. Tijdens de pauze kregen we wederom een drankje aangeboden van de hoofdsteward en tussendoor vroegen Gerard en Elly steeds hoe het met hem ging, of hij iets nodig had of ergens last van kreeg. Ze gaven hem wat extra zuurstof, terwijl hij eigenlijk geen tijd had voor zoiets want de wedstrijd en alles er omheen hield hem teveel bezig; nam zijn hele aandacht in beslag. 5-2 werd het tenslotte voor PSV en het enige minpuntje was, dat alle goals aan de andere kant waren gevallen. Elly vertelde me dat ze niets om voetbal gaf, maar genoot van "hoe hij lag te genieten". Oh, en hij had haar ook verteld hoe hij als zeventienjarige jongen ook op weg was geweest naar een wedstrijd van "zijn"club en Duitse soldaten hem hadden opgepakt en hij vier jaar in Hamburg had moeten overleven en dingen gezien, waarbij leven in een hospice in het niet viel. Nu had hij wel bijna heel de wedstrijd gezien, wat hem toen niet gegund was, behalve tien minuten voor het einde. Toen gingen we vast naar binnen om weer te posten bij de ingang van de spelerstunnel, waar we dan alle jongens in het echt langs zouden zien komen. Dit gebeurde en hij werd met bijna alle spelers op de foto gezet. Als laatste Marc van Bommel, die dit met plezier deed. Zijn avond kon gewoonweg niet meer stuk en je hoorde ook alleen maar superlatieven uit zijn mond komen als men hem vroeg hoe het was geweest.

"Hoe konden ze dit zo doen, het was geweldig, hij had een fantastische avond gehad, alle spelers met hem op de foto -haast ondenkbaar-" en ga zo nog maar even door. Nadat we in die kantine nog een laatste drankje hadden genuttigd, werd het tijd om afscheid te nemen van een bijzonder "open" PSV, in de persoon van de hoofdsteward. Petje af "Philips", we werden door jullie als VIPS behandeld; wat een beregoede sociale instelling richting onze samenleving.

Toen we met de ambulance weer onderweg waren naar het hospice in Veldhoven had hij wel wat zuurstof nodig. Teveel overweldigende indrukken in zo'n korte tijd, dat was even wat moeilijker te verwerken, maar het was "geweldig, fantastisch en fenomenaal geweest", dat bleef hij steeds maar herhalen. Eenmaal thuis hadden we nog even moeite met de automatische deuren, maar om kwart voor tien zat hij weer in zijn luie stoel in zijn eigen kamer. Bij het afscheid van Elly en Gerard was hij in tranen en zo te zien hij niet alleen, maar dit was van dankbaarheid en voldoening.

Elly, Gerard en al die andere 198 vrijwilligers van SAW, namens schoonvader en de rest van de familie: bedankt voor wat jullie mogelijk hebben gemaakt. De zorg, begeleiding en oprechtheid waarmee jullie dit werk doen is geweldig, fantastisch en fenomenaal ....... oh, nu val ik in herhaling.

Met Vriendelijke groet,

Will Verschoor