Op 29 juni werd mijn echtgenote Elly van het ziekenhuis in Nieuwegein door de ambulance naar huis gereden om haar laatste levensfase thuis door te kunnen brengen. Onderweg vroeg de verpleegkundige Coby aan Elly of ze alles in haar leven had kunnen doen of dat ze nog specifieke wensen had. Elly vertelde dat we beiden nog heel graag Vlieland hadden willen bezoeken, omdat ik daar in mijn jeugd vaak de vakantie had doorgebracht en zij er nog nooit geweest was. De laatste maanden was het er zowel door de ernstige ziekte van haar zus als zij zelf niet van gekomen. Coby gaf haar toen de brochure van de Stichting Ambulance Wens. De volgende ochtend is via de site het aanvraagformulier ingevuld en vrijdagochtend werden we gebeld dat alles geregeld was! Zaterdag 9 juli zouden we het uitje kunnen maken.

Die zaterdag stond om 06.30 de ambulance met Hans en Marriet als begeleiders voor de deur. Elly werd op de speciale brancard (met extra dik anti-decubitus matras) gelegd en de zuurstof werd aangesloten. Onze oudste zoon Jan-Roelof en ik konden naast Elly achterin zitten en de reis naar Harlingen voor de inscheping naar Vlieland werd gestart, waar de afvaart om 09.00 uur zou zijn.

Circa 08.45 waren we bij de boot. De ambulance ging in het parkeerdek en de brancard zou via de lift naar boven gaan, maar deze bleek er niet in te passen. Buitenom via de loopbrug kwamen we aan boord waar we ontvangen werden door de bemanning van Rederij Doeksen. Ondanks het feit dat de boot door de start van het vakantieseizoen overvol was, kreeg Elly een prachtig plekje in de benedenzaal bij een groot zijraam zodat ze naar buiten kon kijken. Onder het genot van een door de rederij aangeboden kop koffie met gevulde koek kwamen we na 1,5 uur aan in de haven van Vlieland. Toen iedereen van boord was , kon de ambulance naast het schip parkeren en kon de brancard ingeladen worden.

Bij het VVV een plattegrond opgehaald en vervolgens een bijna 2 uur lange wandeling door de straten van het prachtige plaatsje Oost Vlieland op “Vlie” (zoals de eilandbewoners Vlieland noemen) gemaakt. Niets was Hans en Marriet te gek om het Elly naar de zin te maken. Om een cadeautje voor een vriendin te kopen, werd eerst de winkel door Hans verkend en toen bleek dat de brancard wel in de winkel zou passen, deze naar binnen geschoven. Nadat bleek dat zowel Marriet als Elly dol waren op de dokter Deen TV-serie, moest natuurlijk zoveel mogelijk van de opname plekken bezocht worden, zoals het huis van de dokter en het specifieke witte dijkhuisje van de oma van dokter Deen.

Na de lunch op een terras in de Dorpsstraat werd de ambulance gehaald en zijn we via de Postweg naar het natuurgebied Kroon Polders en het militair oefenterrein gereden. Daar kon een toevallig aanwezige politiepatrouille ons een route via het pad van Twintig naar de Noordzee kust uitleggen. Ze hadden alleen niet verteld dat zij dat met een 4x4-voertuig deden. Zoveel mogelijk kuilen ontwijkend is Hans er wel gekomen, maar toen bleek het toch weer te eindigen in een zandpad. Maar via de VVV-kaart wist Hans een andere weg te vinden en konden we uiteindelijk achteruit rijdend het strand te bereiken. Helaas begon het toen te regenen en moest Elly in de ambulance blijven. Het begon steeds harder te regenen en te waaien. Wachtend op de boot hebben we de laatste drie kwartier op de kade van de haven doorgebracht.

Wij konden als eersten om 16:00 uur aan boord. Daar bleek een viertal bemanningsleden ons op te wachten om de brancard naar een speciaal plekje bij een panoramaruit in de achtersalon te tillen. Voor Elly en ons was er een aparte plek gereserveerd, waar we door de kapitein werden opgewacht. Afvaart was om 17.00 uur en aankomst in Harlingen om 18.30. Ook daar weer de procedure van eerst iedereen van boord en vervolgens de ambulance weer naast het schip. Ook nu weer was er een delegatie van de bemanning, waaronder zelfs de kapitein, om de brancard naar beneden te tillen.

Circa 19.30 uur werd de terugreis aanvaard. Via de afsluitdijk en een maaltijd in Den Oever waren we om ongeveer 21.30 terug in ons huis. Daar hebben we afscheid genomen van twee fantastische mensen die geheel vrijwillig hun vrije tijd beschikbaar stellen om anderen een fantastische laatste wens te vervullen. Voor hen zat de dag er nog niet op, Hans moest eerst Marriet naar huis brengen en kon zelf de ambulance van binnen en buiten nog schoonmaken voor de volgende dag om iemand anders zijn/haar wens in vervulling te laten gaan.

Onze dank en bewondering gaat niet alleen uit naar Hans en Marriet maar naar alle 230 vrijwilligers van deze schitterende Stichting. Daarnaast willen wij Rederij Doeksen en in het bijzonder de bemanning van de veerboot “Vlieland” bedanken. Dank voor wat jullie ons en Elly hebben gegeven.

Ruud en Jan-Roelof Buurman