Mijn moeder die op haar 82e verjaardag te horen kreeg dat ze blaaskanker had heeft haar ziekte zonder klagen door staan. Het was een hele lijdensweg voor haar maar ze bleef tot het einde positief. Niet klagen maar dragen was haar motto. Vlak na haar 83e verjaardag werd ze opgenomen in het ziekenhuis in Amsterdam. Na 2 weken verhuisde ze naar een verpleeghuis in Zaandam en in die tijd waren mijn man Ton en ik druk met een verhuizing van Woerden naar Vleuten. Mijn moeder zij steeds dat ze na onze verhuizing heel graag ons nieuwe appartement wilde zien. Wij wisten niet hoe we dat moesten realiseren maar toen kwam Stichting Ambulance Wens in beeld. Wij vroegen aan mijn moeder toen ze terminaal ziek was wat haar grootste wens was. Ja dat was toch naar Vleuten om het appartement te bekijken. De arts gaf goedkeuring en deelde mee dat we niet te lang moesten wachten. Op 25 april jl. zijn wij verhuisd verhuisd naar Vleuten en op 26 april kwam mijn moeder bij ons op bezoek met de Stichting Ambulance Wens met 2 geweldige vrijwilligers Klaas en Liane. Het was een mooie maar toch ook een emotionele dag. Mijn moeder kon nog even in de rolstoel door het appartement heen. Vervolgens gezellig koffie gedronken met een lekker gebakje en tussen de middag nog een kopje soep en een broodje kroket gegeten. Ook heeft mijn moeder met ons een toast uitgebracht op alle geluk voor iedereen. Het afscheid in de ambulance was best zwaar maar we zijn zo dankbaar dat ze deze reis heeft mogen maken en mijn moeder was zo ontzettend blij dat ze heeft kunnen zien waar wij voortaan wonen. Ruim een week later is op 5 mei mijn moeder in alle rust overleden. Een bijzondere laatste wens van mijn moeder die wij nooit meer vergeten. Heel erg bedankt namens de hele familie.

Met vriendelijke groeten,

Lucia Makkink