Op vrijdag 23 Januari ging mijn vader aan zijn 1 na laatste reis beginnen. Om 11 uur in de ochtend kwam de ambulance van Stichting Ambulance wens Nederland voorrijden. De begeleiders waren Rob en Olaf, vrijwilligers van de stichting die hem een weekend om nooit te vergeten zouden bezorgen. De reis ging richting Beekbergen, naar het Jan Bos huis eigendom van de stichting. Zowel de vrijwilligers als mijn vader en moeder hadden er zin in, ook de kinderen waaronder ikzelf en kleinkinderen en een achterkleinkind konden niet wachten. Mijn vader keek hier heel de week al naar uit, vooral ook omdat het gezin voor het eerst in 15 jaar weer compleet zou zijn. Hij noemde daarbij mijn jongste broer die in Portugal woont en onderweg was met het vliegtuig richting Rotterdam. De kers op de taart noemde mijn vader het dat zijn jongste onderweg was. Mijn vader begon al gelijk met genieten toen hij de vrijwilligers binnen zag komen, zijn ogen gingen glimmen en er kwam een lach op zijn gezicht. Dat was weer mijn vader zoals ik hem kende. Mijn moeder en oudste broer reden met de ambulance mee en de rest volgde later. kzelf de jongste dochter had dit weekend de titel van Paparazzi meegekregen. Zo veel mogelijk foto's maken van het gezin compleet dat was 1 van zijn wensen dat weekend. Toen wij ( 3 kinderen, 4 kleinkinderen, 1 achterkleinkind ) allemaal gearriveerd waren gingen we gelijk even gedag zeggen bij mijn vader en moeder. De jongste was er nog niet bij die zou pas om 11 uur 's avonds landen dus die moest wachten tot de volgende morgen om zijn vader in zijn armen te kunnen sluiten. Aangekomen bij het Jan Bos huis , zat mijn vader te genieten op de bank. Doodmoe van de reis maar vastbesloten ons eerst te kunnen begroeten, waarna hij heerlijk kon gaan rusten en genietend van alle indrukken die hij had opgedaan in slaap viel. De vrijwilligers gingen een heerlijke maaltijd bereiden en wij gingen met elkaar in 1 huisje eten en samenzijn. In de loop van de avond werd Olaf afgelost door Coby. Olaf had de dag erop ook een belangrijke wens te vervullen voor iemand. Er werd sneeuw voorspeld en we konden niet wachten tot het zou vallen. De volgende ochtend vroeg lag er een mooi pak sneeuw, weer een wens vervuld van Pa dacht ik gelijk. Mijn jongste broer was inmiddels vannacht ook gearriveerd en wilde zijn vader zo snel mogelijk zien. Direct werd er actie ondernomen en gingen we met zijn allen een grote sneeuwpop maken voor mijn Vader en Opa, die we op en tuintafel gingen maken om naderhand te vervoeren en het zo als verrassing te kunnen houden. De sneeuwpop aangekleed en wel werd daarna met tafel en al vervoerd richting het Jan Bos huis waar mijn ouders verbleven. Die gezichten van de vrijwilligers Coby en Rob en mijn vader en moeder deed ons goed. Door zulke lieve mensen kon mijn moeder ook een beetje ontspannen na een aantal weken van dingen regelen en voor mijn vader te zorgen. Bij binnenkomst viel mijn broer gelijk in zijn vaders armen, vele tranen en knuffels volgde. De eerste keer in 15 jaar was dit dat het hele gezin compleet was en iedereen huilde van blijdschap omdat onze vader zo gelukkig was. De kers op de taart was er en nu konden we echt gaan genieten zeiden we tegen elkaar. Op deze manier konden wij als gezin met onze moeder mijn vader het weekend van zijn leven bezorgen samen met de vrijwilligers Coby en Rob. Er was afgesproken dat we na het eten en het rustuurtje van mijn vader met zijn allen richting het Zwembad de Bever op het park zouden gaan. Zo gezegd zo gedaan! Pa ging op de brancard en wij erachteraan, maar eerst hebben we hele mooie foto's gemaakt van het hele gezin met kleinkinderen en achterkleinkind. Bij de sneeuwpop en aan de achterkant van het huisje waar de naam van het huis op staat en het verhaal erbij. Mijn vader genoot, dat konden we allemaal zien, hij kon niet wachten om richting het zwembad te gaan. Onderweg naar het zwembad lag hij heerlijk rond te kijken op de brancard, de bomen te bekijken die onder een dikke laag sneeuw bedekt waren en heerlijk de frisse lucht in zich op te nemen. De vrijwilligers op hun beurt hadden de turbo aangezet en wij dachten even dat ze aan het trainen waren voor de Roparun. Daar konden we wel om lachen want de groene vesten waren op en duur een stip in de verte. Wat een kanjers zijn het toch, Coby en Rob. Aangekomen bij het zwembad bleek dat wij de enigste bezoekers waren, wat een fijn moment was dat. Even denken en kunnen voelen dat we alleen op de wereld waren en heerlijk alleen maar hoefde te genieten van onze vader en elkaar. Toen mijn vader het zwembad in kwam lopen met hulp ging hij eerst even op een stoel zitten en op zijn gemak rondkijken waar wij allemaal waren. Na een poosje te hebben gerust wilde hij graag met stoel en al in het water gaan zitten, zo gezegd zo gedaan en voor hij het wist zat hij heerlijk in het water. Mijn moeder nam plaats naast hem in het water en de rest van de familie ging er heerlijk om heen zitten en zwemmen. We dachten toen hij zei dat hij wilde zwemmen even van het moet niet gekker worden, wat mijn vader zegt dat doet hij ook. Niemand mocht hem zelfs helpen maar we bleven dicht bij hem in de buurt. Heerlijk vond hij het om lekker een rondje te zwemmen en even stond de tijd stil. Daarna was hij echt moe en met hulp lekker in een ligstoel gelegd, genietend van het zonnetje vielen zijn ogen dicht. We hebben een paar heerlijke uurtjes gehad en onze vader heeft ervan genoten. Ook de vrijwilligers genoten volgens ons van het uitstapje. Maar mijn vader werd te moe en het werd tijd om weer naar het Jan Bos huis te gaan. Ook tijdens de terugreis naar het huisje gingen de vrijwilligers als een trein door de sneeuw die inmiddels al aan het smelten was. Dit weekend kon niet meer stuk, dat was aan zijn gezicht af te lezen. Zoveel zorg en liefde voor de medemens die de vrijwilligers hebben. Echt niet in woorden uit te leggen! Mijn vader ging rusten toen ze weer in het huisje kwamen en de vrijwilligers gingen weer een heerlijke maaltijd bereiden voor onze ouders. We hadden 's avonds een ouders kinderen avond en we zouden even een poosje doorbrengen met zijn zessen. De open haard was aangestoken en de koffie ingeschonken door de vrijwilligers, en na de koffie lieten ze ons een tijdje samenzijn en trokken zich terug op de bovenverdieping. Zo speciaal zulke lieve mensen die precies weten wanneer we even een momentje nodig hebben met elkaar. We hebben het verleden op zitten halen en het heden en geknuffeld met mijn vader. En we moesten lachen om de opmerking van 1 van de vrijwilligers die zei: plunder de kasten maar en de koelkast en geniet van elkaar. Om half 11 vertrokken we met zijn vieren weer omdat mijn vader te moe was en moest gaan slapen. We hadden afgesproken om de volgende ochtend met zijn alle voor de laatste keer koffie te drinken in het Jan Boshuis. Coby en Rob hadden weer allemaal lekkernijen gehaald voor bij de koffie. Heerlijk nagepraat hebben we met zijn alle en we hebben geprobeerd om Coby en Rob te bedanken voor wat ze betekend hebben dit weekend voor onze vader en moeder. Onze dank is zooooo groot, dat is niet in woorden uit te leggen.

Wij dragen de Stichting Ambulance wens Nederland en al hun vrijwilligers een warm hart toe en speciaal Coby en Rob Die waren dit weekend onze rots in de branding, ook namens mijn vader en moeder heel erg bedankt. Zonder vrijwilligers geen wensen! Liefs, Petra Bouman